7 redenen waarom 7 jaar een geweldige leeftijd is

Groot, maar klein

1. Ze kunnen geweldig laconiek uit de hoek komen. Je zegt niet meer wat je wilt, nee hoor, je krijgt al eens een kritische commentaar of blik terug. 'Tss, mamaaaaa, Jezus. Dat is wel niet zo hé!’ of ‘Wat steekt ge nu weeral uit, moedermens’.
2. Ze zijn niet meer zo klein, maar ze zijn tegelijk nog ongelooflijk klein. Mijn dochter is lang geen peuter of kleuter meer, maar ze is nog écht een klein lief meisje met vertederend onschuldige meningen en fantasie. Een puurheid dat alleen een kind van die leeftijd kan hebben. Ze gelooft nog in de speciale man van Spanje, maar ze stelt ook al een heleboel vragen.
3. Ze willen al supergraag van alles kunnen (maar dat geldt voor alle leeftijden) en doen zich graag wat stoerder voor. De mijne vindt de kinderen van het eerste leerjaar maar baby’s, eerlijk gezegd, en zegt dat met de nodige volwassen gestiek (handen in de lucht, ogen aan het rollen). ‘Pff, mama, we moeten op boswandeling met de kleintjes van het eerste, tss…’ Waarop ik zeg: ‘Euh, kindeken, je zat vorig jaar ook nog maar in het eerste.’ Waarop ze als volleerd prepuber haar moeder een veelzeggende blik werpt van: ‘Ja ja, dat zal wel.’ 
4. En toch kruipen ze nog zo graag eens tegen je aan. Laten ze zich graag eens in de watten leggen en kijken ze nog eens graag naar Kabouter Plop met kleine zus. Laten ze zich nog zo graag eens naar boven dragen op de schouders van hun papa.
5. Hoewel zij meer en meer de baas van de tv wil zijn. Er staan hier soms van die cute prepuberale series op waarbij de hoofdpersonages allerlei intriges moeten oplossen of grappige toestanden meemaken. Bye bye Nickelodeon Jr., hello Nickelodeon. En Ketnet. En andere toestanden voor ‘grote kinderen’. Tot groot ongenoegen van de kleine kleuterzuster die toch veel liever naar Kabouter Plop of Dora wil kijken. Maar dan een laatdunkende 'Pff, Dora is voor baby's' als antwoord krijgt en dan maar braafjes meekijkt naar de Nachtwacht op Ketnet over, euh, weerwolven en toestanden...
6. Ze moeten leren omgaan met allerlei emoties die gepaard gaan met groot worden. Dat vergt als ouder een hele inspanning, zeker als je een hooggevoelige 7-jarige in huis hebt. Maar het is geweldig boeiend, vind ik, om met je kind in gesprek te gaan na een moeilijke dag en haar te moeten uitleggen hoe ze moet omgaan met heikele situaties. Zo vindt ze niet alle kinderen in de klas leuk en heeft ze het soms heel moeilijk als iemand eens niet lief is geweest tegen haar. Dan hoor je je ineens uitleggen dat dat erbij hoort, dat je niet door iedereen altijd graag kan gezien worden, maar dat je echt niet zoveel vrienden moet hebben om gelukkig te zijn. Filosoferen met kinderen, ik kan het echt aanraden. Het echte opvoeden is begonnen, ladies and gentlemen.
7. Je kunt er al ongelooflijk leuk mee communiceren. Ze krijgen ook echt meer en meer humor en vinden het megaleuk om dwaze grapjes te vertellen of raak uit de hoek te komen. Maar bovenal zien ze meer en meer wie je bent als ouder en raken ze meer en meer uit hun eigen cirkeltje. Hun leefwereld wordt groter, waardoor ze al meer rekening gaan houden. Niet dat ze dat altijd kunnen doen, maar hier helpt grote zus al eens kleine zus in bed steken om mama te helpen. Ik krijg dan een geheime knipoog van: ‘Dat hebben wij toch maar goed gedaan he, mama.’ Op zo van die momenten staat mijn hart op springen van geluk. Omdat ik denk: wat een wijs mensje is dat al geworden...

Ik weet niet goed wat er nog allemaal op me afkomt, maar ik kan maar één ding zeggen: ik kan het aan iedereen aanbevelen, zo’n kind van 7. ;-)