Alleen met de kiddos naar de film: parenting op topniveau
Gij zult uw kinderen niet uit het oog verliezen!
Wat moet een mens al niet doen om die vakantiedagen leuk op te vullen? In het laatste weekend van de vakantie wil een mens nog een serieuze inspanning leveren om een schattige glimlach op die snoetjes te toveren. Maar ik was niet de enige ouder met dat idee. Ik zal zelfs meer zeggen: er waren honderden andere ouders op stap met hun kinderen, die zich op wonderlijke wijze leken vermenigvuldigd te hebben door al hun vriendjes mee te nemen.
Héél erg gezellig, maar ook wel: druk! Mijn 6-jarige gedijt al goed tussen die massa; ze is best groot voor haar leeftijd. Maar die kleinste van nog geen meter groot niet uit het oog verliezen? Tussen al die andere prutsen? Glup!
Gij zult proactief naar het toilet gaan voor de film! En het is van moéten!
Eerst naar het toilet natuurlijk. ‘Deze keer gaan ze mij niet liggen hebben’, glimlach ik iets te zelfzeker. Kind 1 luistert braafjes en doet wat er haar gevraagd wordt, maar nummertje 2 ziet het nut van een proactief plasje niet in. ‘Kmoet nie!’ Overtuigen lukt niet…
Dan: hop naar de popcornafdeling… Concreet betekent dat: met de ene hand goochelen om dat popcornding/frisdrankje vast te houden en met de andere het kleinste kind vast te houden om haar niet kwijt te raken. Het zweet parelt een beetje op mijn rug, waarom moest ik mezelf nu ook zo warm aankleden? En waarom heb ik geen extra paar handen bij?
Betalen is gelukt, en als de kassamijnheer vraagt of ze allebei hetzelfde speelgoedje willen of iets anders, bijt ik een klein beetje zijn neus af: ‘Dezèlfde!’ (Hallooo, wàrm? Handen vol? Vooruit met de geit? Natuurlijk wil ik voor allebei dezelfde, de jonge heer heeft nog geen kindjes zeker?’)
Als ik uiteindelijk de kindjes veilig en wel in de zetel heb geploft, de jassen heb uitgedaan en kan neerzitten, voel ik een instant opluchting. We. Made. It.
‘Mama, ik moet pipi doen…’ Euh…
Gij zult de kerstdrukte zoveel mogelijk proberen te vermijden de volgende keer!
De film blijkt een winner te zijn voor de oudste. De jongste (drie-en-een-half jaar) vindt er maar niets aan… Nu ja, het blijft wel gezellig en ze komt lekker op mijn schoot zitten. Na de film wordt ze net niet omvergelopen door vijf enthousiaste 12-jarige meisjes die alleen naar de film mochten komen. Joehoe! O ja, natuurlijk moet ze nog eens pipi doen, wat had je gedacht. Terug de menigte in, ideaal.
Op weg naar de parking (de enige waar nog plek was) zie ik een papa met twee kinderen vloeken aan de betaalautomaten. Er is er maar eentje die werkt, maar je moet wel betalen met een bankkaart.
‘Gadverddd…'
'Papa, wat is er?’ vraagt zijn zoontje van ongeveer een jaar of vijf een paar keer na elkaar.
‘Papa moet eerst zijn kaart halen in de auto, jongen’, mompelt de man lichtjes gefrustreerd tussen zijn tanden terwijl hij gelaten de buggy met het jongere kind de lift induwt. Yep, been there. Done that. Met een mengeling van medelijden, maar vooral eigenlijk ook van opluchting (Oef, dat ik dàt nu niet voorheb!) steek ik snel mijn bankkaart in de automaat. Wèg uit die drukte!
Net voor ik bijna in slaap viel vanavond toen ik een verhaaltje voorlas aan de jongste zag ik ineens alles weer helder: alleen naar de film gaan met de kindjes, dat is echt keitof. Ik ga dat nog doen. Maar dan misschien niet meer in de kerstvakantie, als er een volksverhuizing lijkt plaats te vinden en iédereen, maar dan ook werkelijk iédereen ofwel naar de film gaat of aan het shoppen is... Dat is gewoonweg topsport. Parenting voor pro's... I kid you not.
