Dat vermoeidheid een andere dimensie kent nu ik mama ben

Het zal wel heel cliché klinken, maar vermoeidheid kent daadwerkelijk een nieuwe dimensie. Ik was iemand die echt haar uurtjes slaap nodig had. En nu kan ik zelfs met enkele uurtjes een hele dag overleven. Het blijft verbazingwekkend.

Dit weekend nog besloot mijn kleine dame dat ze toch wel honger had om 2 uur ’s nachts. Hop naar beneden, een flesje. Een gelukkig gezichtje… En wat doet ze dan? Ze trekt mijn hoofd op haar schoot en terwijl ze haar flesje opdrinkt ligt ze lekker door mijn haren te woelen. Flesje op, aan de kant en ze doet lekker verder met haar twee handjes door mijn haren en over mijn rug.

Hoeveel pijn het ook deed om op dat uur op te staan, zo zalig vond ik het op dat moment, dat ik zelfs nog even getwijfeld heb om daar gewoon te blijven liggen tot ’s ochtends.

Dit zijn de onbetaalbare momenten. De momenten waarop de vermoeidheid en frustratie geen rol meer spelen en die je ook nooit zal begrijpen tot ze je meemaakt.