De bange mama

Op andere mama’s die altijd de juiste oplossing lijken te hebben voor eender welk probleem.

Op andere mama’s die constant stevig in hun schoenen lijken te staan, en nooit lijken te twijfelen of ze wel goed bezig zijn.

Op andere mama’s die lijken te barsten van energie en schijnbaar zonder problemen pas aan hun dag lijken te beginnen als hun kroost in bed ligt.

Op andere mama’s die schijnbaar zo goed kunnen loslaten, en perfect lijken te aanvaarden dat het huis soms een ongelooflijk stort is.

Op andere mama’s die niet elke dag de drang voelen om te zorgen dat alles opgeruimd is, de keuken gepoetst en alles klaarstaat voor de volgende dag.

Op andere mama’s die er geen moeite mee lijken te hebben als het ritme van hun kind even volledig onderuit wordt gehaald door eender welke omstandigheden.

Op andere mama’s die geen halve paniekaanval lijken te krijgen als hun kind begint over te geven, uit angst zelf mee te gaan doen.

Op andere mama’s die altijd antwoorden klaar lijken te hebben.

Ik ben zo niet

Zelf ben ik zo niet.

Ik ga niet zorgeloos door het leven, ik pieker. Dat is zowat mijn dagbesteding als ik niet aan het werk ben. En als ik aan het werk ben eigenlijk ook (al is het dan soms iets minder).

Als er in het ouderschap iets onverwachts gebeurt, ben ik daar (soms, niet altijd) door uit mijn evenwicht gebracht.

Als Elise voor de zoveelste keer weer aan een reeks slechte nachten begint, dan weegt dat op mij en verander ik stilaan in een zombie.

Ik weet dat ik een goede mama ben, maar twijfel toch ook constant aan zowat elke beslissing die ik neem.

Als Elise in haar bed ligt, begin ik nog wel aan de avondroutine (afwassen, keuken en living opruimen, alles klaarzetten voor de volgende dag), maar ik lig ten laatste rond 21u30 uitgeteld in mijn bed.

Van rommel in huis word ik zenuwachtig. Niet zolang Elise ermee aan het spelen is, maar zodra ze in haar bed ligt, snak ik terug naar orde. Een opgeruimd huis, dat is een opgeruimd hoofd.

Als Elise haar ritme overhoop wordt gehaald, lijkt het alsof ik zelf mee overhoop wordt gehaald.

Als Elise ziek is en moet overgeven, krijg ik een halve paniekaanval. Koorts, uitslag, … daar kan ik allemaal tegen. Maar van alles wat met braken te maken heeft, heb ik schrik. Irrationeel, daar ben ik mij van bewust. Maar ook vooral onhandig als je een dochter hebt die je eigen zwakke maag heeft geërfd.

Ik lijk nooit de juiste antwoorden direct klaar te hebben. Ik ga er gewoon naar op zoek tot ik ze gevonden heb.