De blik van de mama’s aan de schoolpoort …
Haar kleine koppie zit nu eenmaal al vol met informatie. Ze maakt sommen, legt verbanden, begint te lezen. En nee, we hebben haar dat helemaal niet geleerd, ze heeft het zichzelf geleerd. Ze zag wel wat dingen van haar grote zussen, dat wel, maar ze pikt gewoon alles enorm snel op.
Dus mama aan de schoolpoort die kijkt naar mij alsof ik mijn kind forceer, mama aan de schoolpoort die zegt, ‘mijn kindje kan ook al veel maar ik laat hem bij zijn leeftijdsgenoten hoor …’ Sorry, maar hier kan ik niets aan doen en mijn kleine meisje ook niet… Je bent toch ook niet jaloers op een kindje dat een jaartje moet overdoen? Mijn dochter heeft dit evenveel nodig als een kindje dat nog een jaartje extra moet kleuteren.
En mama, mocht je jaloers zijn, weet dat ook dit niet eenvoudig is … Soms als mijn kindje een dag zonder veel uitdaging heeft, geraakt ze moeilijk in slaap. Dan ligt ze tot 24u wakker en huilt ze dat ze moe is maar dat haar hoofdje niet kan slapen. Dat is hartverscheurend als mama … Dan moeten wij nog een denkspelletje doen midden in de nacht om dat kleine hoofdje rustig te krijgen en haar te laten slapen. Of dan komt ze thuis van school en zegt ze teleurgesteld; “Ik heb vandaag weer niets nieuws geleerd mama. Waarom mag ik niets leren? Ik wil dingen leren!”
En tuurlijk mag mijn kindje nog spelen, heel veel zelfs! Uren kan ze bezig zijn met haar diertjes of popjes, ze bouwt torens en bouwt kampen in de tuin met haar zussen. Zalig om te zien!
En nee, ik weet niet of ze dit sociaal en emotioneel zal aankunnen. Ze zeggen me van wel, dat het beter is voor haar. Natuurlijk begin ik ook al te panikeren bij de gedachte dat ze nu als zeventienjarige al in het hoger zal zitten … Of dat wel allemaal goed zal komen, ik kan het alleen maar hopen!
Maar lieve mama aan de schoolpoort, elk kindje is anders, en mijn kleintje is dat ook. En ik hou van haar, heel erg veel. Net zoals ik zielsveel van haar twee zussen hou!
