Financiële zorgen: sorry, lieve dochter
Hoe kwam dat? We hadden een hypothecaire lening, mijn vriend had ook nog zakelijke leningen lopen en de ziekenhuiskosten en andere medische kosten vielen zwaarder uit dan gedacht. Ik was bovendien tijdelijk halftijds aan het werk om naar het ziekenhuis te kunnen gaan met onze dochter. Tweemaal in de week onderzoeken, dagelijks vijf keer medicatie en een noodspuit, dat is allemaal niet gratis.
Mijn vriend ging in het begin regelmatig mee naar het ziekenhuis en ging de periode dat onze dochter op neonatologie lag niet werken om er voor ons te kunnen zijn. Intussen stroomden de facturen wel nog binnen. Niet alleen de leningen, maar ook alle zakelijke kosten en alle medische kosten moesten betaald worden.
Zo begon een tweede zorg. De financiële zorg. Mijn vriend had de oplossing: hij zou meer werken om alles rond te krijgen. Ik ging terug voltijds aan de slag, nog steeds in diezelfde school als waar ik was begonnen. Mijn dochter moest ondertussen minder vaak op consultatie in Gent. Nu ik voltijds werkte en mijn vriend deed wat hij kon, zouden de problemen wel opgelost raken. Elke vrije minuut vulde hij op met werkjes hier en daar om de facturen te kunnen betalen. Dat legde een enorme druk op onze relatie.
Uiteindelijk is onze relatie eronderdoor gegaan. Begin december 2020 besloten we uit elkaar te gaan. Ik ging samen met onze dochter tijdelijk terug bij mijn ouders gaan wonen. Mijn intussen ex-vriend deed niet anders meer dan werken. Ik nam de volledige zorg van onze dochter op mij. Hij zag haar in het weekend slechts enkele uurtjes. Hij was trouwens ook veel te nonchalant met de medicatie.
Maar daar werden we allebei niet gelukkiger van en onze dochter zou uiteindelijk de dupe zijn van onze beslissing. Twee maanden later kwam mijn ex-vriend bij mijn ouders binnen. Hij had nieuws. “Ik heb mijn btw-nummer binnen gegeven. Ik stop ermee. Ik wil tijd met mijn gezin kunnen doorbrengen. We komen hier samen wel uit”. Ik zag hem zo graag en hij was geen slecht mens. De zoveelste tegenslag, de depressie waar ik nog elke dag tegen vocht had het ons zo moeilijk gemaakt …
We besloten het nog een kans te geven en na een aantal weken ben ik samen met onze dochter terug naar huis gekomen. Hij had onmiddellijk werk gevonden en deed zijn best om er meer voor ons te zijn. Ik als leerkracht, hij als schrijnwerker. Beiden voltijds werkend met als doel onze financiële put te dichten. Het lukte ons nog ook. De put werd kleiner, er was licht aan het einde van de tunnel. Het leven werd beter, rooskleuriger. We hielden van elkaar en van onze dochter. We beleefden eindelijk terug mooie momenten samen en leerden van elkaar te genieten. Leven in het moment, zonder zorgen over morgen. Zonder te denken aan de moeilijke toekomst die ons en vooral onze dochter nog te wachten staat.
Enkele maanden later kwamen er nog afrekeningen. Afrekeningen van de btw, afrekeningen van de sociale bijdragen, noem maar op. Hier waren we niet op voorzien. Onze reserves waren allemaal al op. Wat nu? Help! Dit alles overkwam ons in de periode dat het programma Huis gemaakt werd uitgezonden. Lieve kijkers hadden besloten een crowdfunding op poten te zetten voor Harry en Jerina. Dit zou voor ons zo welkom zijn. Iemand die een crowdfunding wil opstarten? Uiteraard niet … Wij zijn niet bekend, niemand kent ons verhaal, niemand zou het begrijpen. Het is ons probleem en we moeten het zelf oplossen. Ik heb altijd zo hard gewerkt. Ik was vroeger een nerd, een hardwerkende nerd. Ik heb altijd zo hard gewerkt zodat mijn ouders terecht fier op me zouden kunnen zijn.
Ik heb gefaald. Ik heb mijn lieve ouders ongetwijfeld zwaar teleurgesteld. De dochter voor wie ze zo hebben gevochten, de dochter voor wie ze meer uren in een ziekenhuis dan in een zetel hebben doorgebracht, de dochter voor wie ze vijf jaar lang studies hebben betaald. Net die dochter stelt hen zo teleur. Sorry, mama en papa.
Maar vooral sorry, mijn dochter. Sorry, dat we op het einde van de maand geen centen meer hebben om eten te kopen. Gelukkig kunnen we altijd bij jouw grootouders terecht. Sorry dat als je klaagt van “pijne voetjes” omdat je schoentjes te klein zijn geworden, we niet genoeg centen hebben om jou een nieuw paar te kopen. Gelukkig springen jouw grootouders bij en kopen zij dan een nieuw paar schoenen. Sorry, mama en papa. Sorry, mijn liefste schat. Ik had een andere toekomst voor ogen, maar helaas. Het lot heeft er anders over beslist.
Had ik geweten dat we vandaag hier zouden staan, ik had het anders gedaan. Waarom overkomt dit ons? Waarom overkomt het mij? Ik heb altijd zo mijn best gedaan om iets van mijn leven te maken. Het overwinnen van kanker zag ik als een kans. Een kans om te leven, een kans om goed te doen. Maar ik faal. Het voelt soms alsof ik voor het ongeluk ben gemaakt.
Waarom kreeg ik kanker als kind? Waarom had ik een probleemzwangerschap? Waarom kregen we slecht nieuws tijdens de zwangerschap? Waarom werd onze roze wolk een grote donkere donderwolk? Waarom moet je levenslang medicatie nemen? Waarom moet je in de toekomst meerdere keren onder het mes? Waarom hebben we financiële pech? Waarom werd ik depressief? Waarom gingen papa en ik uit elkaar? Had ik weg moeten blijven? Ben ik echt voor het ongeluk gemaakt? NEEN! Als ik naar jou kijk, naar jouw perfecte gezichtje, naar jouw perfecte lach, dan weet ik dat het niet waar kan zijn. Jij bent het beste dat me ooit is overkomen. Jij bent zo geweldig! Ik hou ontzettend veel van jou.
Momenteel zitten we in een dal, het lijkt een diep dal, maar we klimmen er wel terug uit. De toekomst kan ik niet voorspellen, we zullen ongetwijfeld nog dikwijls moeilijke momenten moeten doorstaan. Het afgelopen jaar alleen al werd je viermaal opgenomen in het ziekenhuis. Elke keer als je ziek bent, beland je in het ziekenhuis. Een vrolijk rondhuppelend kind, verandert in een mum van tijd in een bijna levenloos klein lijfje. Weet dat ik altijd aan jouw zijde zal staan. De liefde van jouw mama voor jou is oneindig. Je staat er niet alleen voor. Mama en papa zijn er, ook al is het soms moeilijk. Ook jouw lieve grootouders, jouw tantes en nonkel, jouw nichtjes en neefje zullen altijd voor jou klaarstaan. Zoveel liefde om ons heen. We staan er samen voor en we gaan er samen door. We genieten van elke dag en elk moment. Niet proberen denken aan zorgen voor morgen ...
