Gezin in quarantaine – deel 3

Allereerst wil ik nog even verduidelijken dat ik heel goed besef en waardeer hoe goed wij het hier hebben. We hebben zoveel om dankbaar voor te zijn in deze corona-crisis en daarbuiten. We zijn samen. En hoewel ik verlang en geniet van die korte momentjes dat mijn kinderen nog slapen en ik in rust en stilte een tasje koffie kan drinken bij het krieken van de dag, ben ik zo onbeschrijfelijk dankbaar dat we bij elkaar zijn. Dat we gezond zijn. Dat we mits wat aanpassingen en budgetbeheer doorheen de financiële gevolgen van deze crisis kunnen geraken. 

Want dat is niet voor iedereen zo. Mijn hart gaat uit naar de gezinnen die niet bij elkaar kunnen zijn. Naar de gezinnen die tot de risicogroepen behoren en die dag in dag uit bovenop die onmetelijke lading van onderliggende aandoeningen nog eens moeten strijden tegen deze onzichtbare vijand. Naar de eenoudergezinnen die thuis de waanzinnige combinatie van ballen in de lucht moeten houden met telewerk, een huishouden en pubers met een rugzak vol schoolopdrachten. Naar de gezinnen die niet meer weten hoe de eindjes aan elkaar te knopen. Naar de gezinnen waarvan de ouders dag na dag het risico nemen om ziek te worden in de jobs die ons land en de zorg draaiende houden.

Nog heel specifiek wil ik hier wat ruimte maken voor mijn familie. Mijn grootmoeder bracht 9 kinderen op de wereld en heeft ze zonder partner in armoede grootgebracht. Ondertussen zijn we met zoveel dat wanneer we samenkomen met heel de familie, we flirten met de grens van 100 personen. De ‘negen’ hangen vast aan elkaar in voor en tegenspoed. En helaas heeft hier vorige week het noodlot toegeslagen. Mijn oom die dapper heeft gevochten tegen pancreaskanker, legde om tien na vijf zaterdagnamiddag de wapens neer. Een man die wist wat dankbaarheid betekende tot in de kleinste molecule van zijn ziel.

Nu de ‘negen’ elkaar nodig hebben, bij elkaar willen zijn, voor elkaar willen zorgen en afscheid willen nemen kan dat niet. Ik denk dat ik voor de voltalige clan van 100 spreek wanneer ik zeg dat we allemaal aan jullie denken.

Want ook dat zijn de gevolgen van de corona-crisis. Dat we niet bij elkaar kunnen zijn om te huilen, te rouwen en afscheid te nemen.

 Wij zijn ondertussen weer uit quarantaine. Na 14 dagen gaf de huisarts ons groen licht om ons huis te verlaten. Ik moet zeggen dat mijn eerste uitstapje naar de apotheek voor allergiemedicatie van mijn echtgenoot, toch niet zo aangenaam was als ik gehoopt had. Het is één zaak om op het nieuws de maatregelen te zien, maar iets helemaal anders om het zelf te ondervinden. Alcoholgel op een tafeltje aan de ingang. Plexiglas voor de toog. Een frituur zonder tafels, stoelen en zonder speelhoekje voor de kinderen. De speeltuin om de hoek omringd door triestig wapperend rood/wit lint en dranghekken. 

Het is hier thuis zo slecht nog niet.

Ik wil dan ook even niet meer meedoen. Niet meer drie keer per dag het nieuws volgen. Niet meer constant die berichtgeving. 

Wij keren hier naar binnen. Gaan als het ware in een spreekwoordelijke winterslaap. Aandacht en liefde voor het essentiële. We zien wel voor hoe lang.

Er zullen dagen komen waar we vol tevredenheid als gezin op terugblikken. Er zullen dagen komen dat ik daadwerkelijk jullie advies opvolg en ga brullen in de tuin. Zonder kinderen, met mijn kinderen of tegen mijn kinderen ( om er daarna meteen spijt van te hebben)

Wat mij persoonlijk het diepst geraakt heeft van jullie reacties, waren de berichtjes waarin jullie ons bedankten om de maatregels zo strikt op te volgen. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar het gaf me het gevoel dat we zo ons steentje konden bijdragen. 

Dus aan iedereen die er nog volop inzit: ‘Bedankt, wat je nu doet redt mensenlevens, je bent waardevol en een onmisbare kracht in de strijd tegen dit virus.’

Tot slot wil ik nog opbiechten dat mijn man en ik tijdens onze quarantaine één keertje rond middernacht in onze pyjama’s en op blote voeten de oprit zijn afgewandeld om heel even maar een raar dansje te ‘placeren’ op onze godverlaten doodlopende straat.

De frietjes waren lekker,

Veel liefs,

Een gezin uit quarantaine