Zo lang ik alleen ben met haar gaat alles goed, maar eens papa thuis is, besta ik niet meer. Het moet altijd papa zijn. Enorm vermoeiend voor papa ook trouwens. Hij vond het stiekem heerlijk in het begin, maar dat ging voorbij :-)

En ook ik vond het wel handig en geruststellend dat ze zo fan is van papa, met de komst van ons tweede dochtertje. Maar tegelijk vind ik het best pijnlijk als ze me afwijst en als ik merk hoe triest ze is als papa even uit haar zicht verdwijnt, maar dat ik gewoon kan weggaan zonder dat het haar iets lijkt te doen.

Het is waarschijnlijk ook weer een fase en als ze ziek is bijvoorbeeld, merk ik dat ze wel naar mij toe keert, maar toch vind ik het spijtig en mis ik de tijd dat ze enkel maar mij wou..