Ik doe het op mijn manier

Soms twijfel ik, of ik het wel goed doe.

Dat begon al toen ze nog baby was. Moet ik naar de dokter of wacht ik tot ze drie dagen koorts heeft? Zien haar billetjes nu niet echt vuurrood? Waarom slaapt ze nu niet door, doe ik misschien iets verkeerd?

En dat gevoel is er nog steeds, nu ze al een flinke kleuter is. Had ik moeten voorkomen dat ze tegen de hoek van de tafel is gebotst? Moet ik ze nu straffen of ben ik te streng?

Af en toe wou ik dat ik het anders had aanpakt / aanpak.

Dat ik langer thuis was gebleven na de bevalling, zodat ik nog wat langer had kunnen genieten van die momentjes samen.

Dat ik wat meer geduld heb, als ze stout is.

Dat ik wat meer speel met haar, in de plaats van het huishouden te doen of te werken.

Soms zou iemand anders het anders doen.

Iemand anders zou misschien borstvoeding geven in plaats van flesjes.

Iemand anders zou misschien deeltijds gaan werken en niet fulltime.

Iemand anders zou misschien strenger zijn.

Ik heb al ontzettend veel geleerd.

Hoe je moet overleven op 2 uur slaap, bijvoorbeeld :-).

Wat het betekent, echt betekent, ‘graag zien’.

Ik heb al ontzettend veel geknuffeld. Gelachen. Gehuild. Geschreeuwd zelfs.

Ik doe gewoon mijn best.

Ik doe het gewoon op mijn manier.