‘Mama zijn’: een vat vol tegenstrijdigheden

27/06/2023

Door Mamabaas

Wij hadden ons veel voorstellingen gemaakt van het leven als mama. Dat het vermoeiend was (maar niet dat het zo vermoeiend was!), dat je (tijdelijk) geen eigen leven hebt, dat je huis verandert in een speelgoedwinkel. Maar één van die dingen waar niemand je echt op kan voorbereiden, is hoe tegenstrijdig het soms is. En met soms bedoelen we constant, eigenlijk.

Je wil dat je kinderen zelfstandig worden… maar ook dat ze je nodig hebben

In het begin kan je alleen maar denken: ‘Ooh ik ga zo blij zijn als… er geen pampers meer nodig zijn/ze zelf kunnen stappen/zichzelf kunnen aankleden’. En dan komt daar, véél sneller dan je had gedacht, het moment dat ze je wegduwen ‘om het zelf te doen’. En ook al gaat dat maar om één momentje zelf lopen/eten/tanden poetsen, je kan al voelen wat het zal zijn als ze je niet meer nodig hebben. Een moment dat je pakt, want ook al is het de bedoeling dat de kiddo’s zelfstandige, wijze mensen worden… het gaat precies een beetje te snel! Gelukkig wordt dat moment meestal snel gevolgd door een kleine val/morsen/te moe en kan je toch weer bijspringen.

Mommy to the rescue!

Je wil nog eens een momentje rust … maar weet niet wat gedaan als ze er niet zijn

Je kan er met je hoofd niet bij eigenlijk. Maanden, zoniet jaren, droom je er al van om nog eens uit te slapen en iets te doen voor jezelf (of niets te doen, zoals vroeger!) maar dan zijn de kinderen weg en loop je een beetje verloren in huis. Oké, je slaapt een nacht door en je slaapt iets langer… maar echt niet meer zó lang. Ja, je kan nog eens naar de film of uitgaan, maar bij thuiskomst voelt het huis zo leeg. Wat WAS het ook weer waarvoor je constant geen tijd had door de kinderen en waar je zo naar verlangde… maar dat je je eigenlijk niet echt kan herinneren?!

Je wil dat ze slapen … maar niet die vijf minuten voor je thuis komt

Hoe TYPISCH is dat? En dan zijn ze humeurig als ze wakker worden! En oké, als je dan een kind hebt dat toch op zijn min of meer normale bedtijd gaat slapen… Maar er zijn er ook die uit die vijf minuten tomeloze energie pompen - toch zeker de ‘ik wil niet slapen’-energie.

Je wil dat ze goed praten ... maar soms ook dat ze zwijgen!

Een kind dat leert praten is geweldig. Eindelijk meer dan dat geween om te ontcijferen! Er zijn klanken, klanken worden woorden... en voor je het weet, besef je dat een gesprek met een andere volwassene een pak moeilijker is geworden. Omdat ze niet zwijgen! (Wat stiekem ook keischattig is, maar soms toch ook om ho-ren-dol van te worden). En omdat ze woorden ook kunnen gebruiken om tegen te spreken. Of je klem te redeneren. Kleuterlogica, er kan niets tegenop.

Geen tijd/energie/zin hebben om mee te spelen… maar wel verwachten dat zij het doen

Je wil eigenlijk op het terras zitten met een boek en (je enige) kindlief in het oog houden - maar kindlief wil dat je meespeelt met de voetbal/op de trampoline/meegaat op schattenjacht. Weigeren is moeilijk en zelfs als het lukt, is het resultaat dat kindlief ook iets passief gaat doen - wat je dus wilde vermijden. Zucht. Waarom kunnen ze niet alleen spelen?!

(* speelt jouw enige kind wel alleen, negeer deze dan - en kus je handjes ;-))

Vrijuit praten over de ‘mindere kantjes’ van je kind… maar gekwetst zijn als iemand anders het zegt

Mijn kind, schoon kind, natuurlijk. Diep in je hart, want je weet wel dat je kind niet helemaal perfect is. Met goede vriendinnen bespreek je wel eens zijn mindere kantjes - maar te horen krijgen dat ‘je zoon/dochter toch wel heel … ‘ is, geeft altijd een steek door je hart. Ook al is het waar en heb je het zelf al tien keer gezegd. Misschien wel vooral als het waar is en je het al tien keer zelf hebt gezegd...