Momlife: wat ging ik nu ook weer doen?
Doe ik straks wel
Soms gebeurt het zelfs tientallen (neen, duizenden!) keren na elkaar. Ik dacht eraan om zo’n moment eens neer te pennen. Beschouw het gerust als een “dag uit het leven van …”. Gewoon voor de lol, omdat er ongetwijfeld een paar mama’s zich zullen herkennen in dit verhaal.
Het begon op zo’n gewone zondag. Net ontbeten en ik wou mijn medicatie nemen. Eigenlijk moest ik heel nodig naar toilet, maar ik dacht: “dat doe ik straks wel”. Eerst mijn pilletjes tegen de allergieën innemen.
Terwijl ik naar de keuken wandel, merk ik dat mijn geliefkoosde bloemen er maar troosteloos bijstaan. Terecht. Want hoelang is het eigenlijk al niet geleden dat ik die arme stakkers water heb gegeven? Dus ik dacht: medicatie kan wachten, toch eerst maar eens die groene lieverds verzorgen.
Op weg naar mijn plantjes vraagt Robbe, de oudste zoon, of ik zijn speelgoeddoos van de stapel wil halen. Hij wil zo graag met die brandweerwagen spelen. “Tuuuuuuurlijk schat” zeg ik en ik til de zware mand van de stapel om op de grond te zetten.
De mand staat amper op de grond of Berre, de jongste zoon, vraagt of hij met zijn olifant mag spelen. “Tuuuuuuurlijk lieverd” zeg ik. En ik krom mij in allerlei bochten om dat ding vanonder de verzorgingstafel te halen.
Koffiepauze
Terwijl ik het speelgoed op de grond zet, zie ik dat de batterij op is. Daar is hij natuurlijk ook niets mee, besluit ik. Dus toch effe gauw die batterij vervangen. Blijkt nog niet zo’n simpele klus te zijn. Het is niet zomaar eventjes openklikken en die batterijen erin stoppen. Neen, dat ding is uiteraard flink beveiligd. Je moet er een halve gereedschapskist bijhalen (enfin, een schroevendraaier, maar je snapt me wel).
Terwijl ik de handige Harry uithang, merk ik dat er een mier over de vloer kruipt. “Neen he zeg, dat beestje ga ik gauw eens weghalen” denk ik “want voor je het weet, zit de hele woonkamer vol”.
Ik ben nog niet goed weg naar de keuken of één van de kindjes heeft zich bezeerd. Ik ga kijken. Ja, het is ernstig genoeg om er ijs op te leggen en erna te verzorgen met zalf. Gezondheid gaat voor. Dus haal ik de beste verpleegster in mij naar boven en troost het lieve kind.
Toch wel een vrij drukke ochtend, denk ik en ik besluit om eerst een koffiepauze te nemen. Oei. Het reservoir is leeg. Even bijvullen dan maar.
Terwijl ik dat ding aan het vullen ben voor die – toch wel – welverdiende koffiepauze, komt de andere zoon zeuren dat hij zijn favoriete knuffel niet meer vindt. Je weet wel, die knuffel die je nooooooit mag kwijtspelen. Oké, we zoeken het hele huis af, tot in de bijkeuken. Daar ligt hij inderdaad. Gelukkig.
Nu weet ik het weer
Maar nét op die plaats staat ook de wasmachine. En ik zie dat die net haar opdracht heeft vervuld en dat ik nog een aantal wasbeurten te gaan heb. Toch maar alles in de droogkast steken dan en de wasmachine opnieuw vullen, besluit ik.
De droogkast schiet net in gang of de jongste spruit vraagt om ‘pipi te doen’. Hij is nog in de fase van de potjestraining, dus die kans wil je niet laten schieten! Ik spurt naar het toilet en help de lieverd met zijn kleertjes. Zodra hij klaar is, merk ik dat er toch nog een aantal remsporen zijn blijven kleven van de vorige keer. Gauw schoonvegen. Da’s zo gebeurd.
En dan, ja dàn pas herinner ik mij opnieuw wat ik ging doen. Want die blaas van mij, die staat ondertussen op springen, dat kan ik je wel verzekeren :-).
