Nee, ik verlang er niet naar om terug te keren naar het ‘normale’
Bij ons start ook die rush. Dochterlief uit bed proberen te zetten - op dat punt is ze helemaal de papa. Ze trekt dat laken nog eens zeer dramatisch over haar hoofd, nee, ze wil niet opstaan! Ja sorry hoor, voor iedereen is deze ochtend zwaar ... Die eerste wekker na 14 dagen vakantie.
Uiteindelijk is alles gelukt; dochter is op school, ik zit terug achter mijn computer en heb mijn eerste meeting met collega’s en de beste wensen aan iedereen. Het is bijna middag en dan overvalt me dat gevoel: pff, wat mis ik haar. Ik mis mijn kleine meid. De dochter is al 6, ze wordt in maart 7, maar voor mij blijft ze altijd mijn kleine meid. Maar dat gevoel van leegte is er echt, ik mis haar ….
Dat gaan we nu niet even posten op Instagram, alle ouders zijn nog aan het vieren dat de kids verdwenen zijn. En zo wordt dat gevoel soms iets waar ik me zelfs voor schaam … Iedereen is de laatste tijd bezig over hoe druk en chaotisch het is, en vooral dat het niet leuk is, zeker nu ook met de combinatie van homeschooling en thuiswerken, en zeker nu iedereen door corona veel samen thuis is. Maar ik niet ... ik ben precies altijd de flauwe moederkloek. En daar zit ik dan alle gifs en Instagramverhalen te checken, en af te tellen tot 15u10 tot ik ze terug mag gaan halen. In stilte ... want niemand mag dat weten.
Tot ik onlangs de Instagram van Eva Daeleman zag en zij als kersverse mama ook eindelijk eens iets anders uitsprak. Niet enkel over weinig slapen, onderbroken nachten en hoe zwaar het is, maar wel over die liefde en de toptaak die je hebt als mama. En ze postte op haar verhaal dat ze best wel kon gewoon worden aan het altijd thuis zijn met de baby en 24/24 mama zijn, en dat ze misschien toch niet zo uitkeek om terug te gaan werken. Dat heb ik ook. Als je mij vraagt: ‘wat wil je worden?’ ‘Mama’.
Nu op mijn leeftijd, 34 jaar, vragen ze meer ‘wat wil je zijn, wat is je prioriteit in het leven?’ En dan is mijn antwoord: de job die ik voltijds zou willen doen en alle prioriteit in mijn hoofd en hart krijgt, is mama zijn en zorgen voor ons gezin en onze thuis. Maar dat is soms moeilijk om te durven zeggen deze tijd, want ja, dan is er iets mis met je. Als vrouw nu in deze tijd moet je toch willen werken, en een beetje carrière willen maken, en je nuttig voelen op je werk, en me-time en me first zetten. Ik voel mij nuttig door om 15u30 verse soep klaar te hebben als ze thuiskomt van school, doordat ik ze elke ochtend kan afzetten aan de schoolpoort en kan gaan halen. En ik haal enorm veel voldoening uit, in mij ogen dan, de beste mama te zijn, een voltijdse mama te kunnen zijn, en niet die halftijdse mama van enkel ‘s avonds en in de weekends.
Iedereen postte ook maar die laatste week van december: ‘2020 was een k*tjaar’. Wel, voor mij niet. Doordat ik moest of mocht thuiswerken zag ik mijn dochter en gezin veel meer. Door die lockdown hebben wij zoveel samen gespeeld, geknutseld, gechilld, gewandeld, geproefd van het leven, genoten van het samenzijn. Voor mij was 2020 een topjaar. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn hoofd, en in mijn bubbel en gezin. We hadden veel meer tijd en waren relaxed om samen dingen te gaan doen en tijd door te brengen.
Maar ook dat durf je niet te zeggen bijna, of ze geloven je toch niet. Hoe kan het nu leuk zijn zo constant met een kind te zitten? Overal op sociale media fantastisch grappige anekdotes van gefrustreerde ouders bij wie het allemaal niet zo vlotjes liep , en ik kan me voorstellen dat het in veel gezinnen zo was.. Maar voor mij niet. Ik genoot van elke seconde dat ik ze bezig zag aan haar schoolwerk, hoe ze erop vooruit ging en groeide, ook hoe ze een driftbui kreeg, of ik leerde haar scherpe kantjes kennen, en zij de mijne ongetwijfeld. En hier was het ook soms ruzie en discussie omdat ik ze moest dwingen huiswerk te maken. Tuurlijk stoof het hier ook eens, maar dat is toch ook mama zijn, of ouder zijn?
Dus nee, ik ga niet dankbaar zijn als we terugkeren naar het normale. En dat ik terug naar kantoor moet, want dan zie ik haar pas om 17-18u en moet ik nog koken, en heb ik in de file gestaan en … Dus nee, ik wil niet terug naar het normale, want in het normale werk ik fulltime buitenshuis en is de combinatie niet meer mogelijk en ben ik die tijd met haar kwijt. En kan ik gewoon minder haar mama zijn. En ik ben graag mama, nooit gedacht ...
