Nee, je hoeft niet van élke minuut te genieten als mama

Ook nu nog heeft die uitspraak een bittere nasmaak. Want oh ja, ik geniet! Zoveel als ik kan. Maar … is dat ooit genoeg? Kan je ooit genoeg hebben genoten, kan je er ooit in slagen om er alles uit te halen en met heel je lijf bewust te genieten van élk moment, in die korte periode dat je kinderen klein zijn?

Om nog te zwijgen van al dat ‘gemoet’. Alsof de druk al niet hoog genoeg is als mama, zonder dat je ook nog eens ‘moet’ genieten. Weer iets om over te twijfelen of je het wel (goed) genoeg doet …

Niet elk moment is er eentje om te koesteren

Los daarvan, als we realistisch zijn: niet elk moment is er eentje om te koesteren of om ervan te genieten, toch? Als je zegt dat ik moet genieten van elk moment, bedoel je dan ook dat moment waarop ik er compleet doorzat van vermoeidheid, en de tranen me in de ogen stonden omdat ik niet meer kon, met een baby en peuter in huis? Bedoel je dan ook dat moment tijdens de potjestraining waarbij mijn zoontje voor de zevende keer in zijn broek had geplast die dag?  Of de avondspits waarin ik eten probeerde te maken terwijl er twee kindjes aan mijn been hingen en schreeuwden om mijn aandacht terwijl mijn hoofd op ontploffen stond?

We doen het allemaal wel, en we slaan er ons door. En natuurlijk zijn al die momenten meer dan de moeite waard. Maar om nu te zeggen dat ik ervan geniet, nee, dat gaat mij een brug te ver. Want als ik eerlijk ben, dan zijn er ook gewoon veel momenten waarop ik doodmoe ben of gefrustreerd, momenten waarop ik twijfel aan alles of momenten waarop ik gewoon snak naar een minuutje voor mezelf.

Mama zijn is soms gewoon hard werken

Mama zijn, dat is hard werken. En dat is oké! Het is oké om dat toe te geven, om er misschien eens bij te huilen of om erover te ventileren. Dat maakt ons geen slechte mama, integendeel. Het betekent niet dat we onze kindjes daarom minder graag zien. Het maakt ons simpelweg menselijk. En het betekent net dat we het zo goed mogelijk willen doen.

Dus nee, ik heb niet genoten van elk moment. Ik genoot niet toen ik een tepelkloof had en tegen het plafond schoot van de pijn als mijn baby aanhapte. Ik genoot niet toen ik gefrustreerd in de zetel zat met een baby die na anderhalf uur alweer honger had en toen ik me afvroeg of dat wel normaal was. Ik genoot niet toen ik nachtenlang door het huis wandelde met een krijsende refluxbaby. Ik was compleet van de wereld, overweldigd door mijn nieuwe rol en de bijhorende vermoeidheid, frustraties en twijfels.

En toch, als ik terugkijk naar de foto’s van mijn kleine schatjes toen ze net geboren waren, dan zou ik de tijd graag willen terugdraaien. Want het is veel en veel te snel gegaan allemaal.

Ik zou een nieuwe mama niet zeggen van elke minuut te genieten

Als ik terugkijk naar hoe het voor mezelf was, dan zou ik een nieuwe mama dus niet vertellen dat ze van elke minuut moet genieten. Ik zou haar zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Dat het oké is om je soms overweldigd te voelen, en dat we dat allemaal weleens zijn.

Ik zou haar aanraden niet te luisteren naar de stemmetjes die alles wat ze doet in vraag stellen (zowel innerlijke stemmetjes als van buitenaf). Ik zou haar aanraden te genieten voor zover ze dat kan maar ook te huilen (of in een kussen te schreeuwen) als ze daar de nood toe voelt. Ik zou haar vertellen dat ze als mama iemand wordt die ze vroeger niet was, en dat die overgang soms verdomd hard kan zijn. Ik zou haar zeggen dat het dat allemaal waard is, en dat ze het fantastisch doet.

Ik zou haar aanraden om zichzelf niet uit het oog te verliezen. Om te ventileren als het nodig is. En ik zou haar vertellen dat ze een fantastische gemeenschap zal ontdekken van mama’s die elkaar begrijpen.

Ik zou haar zeggen dat ze genoeg is (ook al lijkt het onmogelijk dat te geloven).

En ik zou haar vertellen dat ze onmogelijk van elke minuut kan genieten. En dat dat oké is.

Ik geniet nog altijd niet van elke minuut

Mijn kinderen zijn ondertussen geen baby’s meer. En ik geniet nog altijd niet van elke minuut. Verre van zelfs. Soms voelt het als een constante strijd, om aanwezig te zijn als mama en tegelijk al die andere dingen te doen. Het is een voortdurend gegoochel. En als mijn kinderen dan nog eens beginnen te zeuren of ruziemaken, dan heb ik, oh surprise, nog geen enkele keer gedacht ‘Wat geniet ik hiervan’. Het enige wat ik dan denk is ‘Help, ik ga hier gek worden!’.

Natuurlijk is het gemakkelijk is om de mooie momenten te herinneren, en het bloed, het zweet en de tranen te vergeten die gepaard gingen met die momenten. Gelukkig maar!

Als ik terugdenk aan mijn kleine baby’s die in mijn armen lagen te slapen, dan breekt mijn hart in duizend stukjes en krimpt mijn maag een beetje ineen. Want het was een fantastische en wonderlijke tijd, en ik zou zó graag de tijd terugdraaien en die baby’tjes nog eens kunnen knuffelen.

Maar dan vergeet ik voor het gemak de slapeloze nachten. De tranen waarbij ik me vertwijfeld afvroeg of ik het wel goed deed. Ik denk dan niet aan de waas waar ik in leefde, die eerste maanden. Of aan het verstikkende gevoel om constant 'nodig' te zijn.