Over mijn miskraam, en de reacties die ik daarop krijg …
Deze keer ben ik negen weken, maar we weten sinds enkele dagen dat het hartje niet meer klopt. Twee weken geleden zagen we, na een moeizame en trage start met de nodige emoties, een mooi vruchtje met een goed kloppend hartje. Voor het eerst kregen we een roze babytas en een mooie echo mee. Alles zag er goed uit. Eindelijk. Na één buitenbaarmoederlijke zwangerschap, twee biochemische zwangerschappen en na de tweede IUI-poging stond het geluk aan onze kant. Het voelde goed. Trots als een pauw liepen we door de gangen van het ziekenhuis en keken mensen ons vriendelijk aan. Ze zagen dat we de echo en de babytas vasthadden en wij dachten “YES, people!! Kijk maar goed, wij worden mama en papa!” Ik voelde vanbinnen dat ik nog voorzichtig moest zijn, maar zo veel pech konden we toch niet hebben?
Voorzichtig vertelden we het enkele naasten, om de rest van de wereld in te lichten bij twaalf weken. Enkele dagen later begon ik licht te spotten. Dat hebben veel vrouwen tijdens het eerste trimester, maar door de vorige ervaringen is er toch een soort trauma ingeslopen wat ervoor zorgde dat ik niet gerust was. In het ziekenhuis zagen ze dat het er niet goed uitzag, maar ik moest een week later terugkomen voor 100% zekerheid. Ik wist dat ik geen mirakel moest verwachten. Nog een week later was het echt voorbij. Het hartje was gestopt met kloppen. Een ‘missed abortion’ heet zoiets. Vreselijke naam.
Ik koos ervoor om af te wachten en de natuur haar gang te laten gaan. Dat leek me best voor de verwerking en ook de arts vond dit de beste optie. Met de beste bedoelingen zei deze “Je moet geen verdriet hebben voor een vruchtje dat toch niet goed was. Ga maar gewoon werken, zolang de miskraam niet op gang komt heb je toch geen pijn”. Vanuit medisch oogpunt te begrijpen, maar na de weg die wij al afgelegd hebben, samen met nog enkele andere opdoffers erbij, plus de coronasituatie waarin je je al helemaal alleen voelt om ermee om te gaan … nee, dat ging me niet meer lukken. De huisarts zag me al een jaar verder ploeteren en volhouden “ja hoor, het gaat wel” en schreef me nu gelukkig wel de tijd voor om hiermee om te gaan.
Enkele naasten werden ingelicht. Op dat moment was ik zo gebroken en overmand door verdriet dat ik er niet aan toe was om de contacten in mijn gsm af te gaan en mijn nieuws te vertellen. Ook omdat ik er nog niet aan toe was om in mijn meest kwetsbare moment te veel mensen binnen te laten.
Na vorige ervaringen heb ik geleerd dat het opvallend is hoe moeilijk mensen het hebben met het omgaan met iemand anders zijn verdriet. Ze willen je verdriet wegnemen, omdat ze je niet willen zien afzien of omdat het ongemakkelijk voelt voor hen. Slechts enkelen voelen aan dat enkel oprecht luisteren en laten weten dat je er bent of vragen wat je nodig hebt alles is wat je nodig hebt. En ook echt nodig hebt.
Vaker krijg je in plaats daarvan te horen “het was toch geen goed vruchtje, dus beter zo”, “het was te verwachten”, “als je niet in een traject zit ben je er niet zo mee bezig en had je misschien niet eens door dat je zwanger was” (really?!), “zorg dat het geen tunnelvisie wordt”, “er zijn ergere dingen om mee te maken” (echt gebeurd), “hou er maar rekening mee dat dit op jouw leeftijd nog vaker zal gebeuren” (ik ben nu 37), “kop op, positief blijven”, “je weet nu dat je zwanger kan worden, trek je daar aan op” enz. enz. …
Naast deze pogingen om verdriet weg te nemen, (maar die het eigenlijk alleen maar erger maken en ervoor zorgen dat je je helemaal alleen en onbegrepen voelt), blijkt ook dat wanneer kinderen krijgen niet vanzelf lukt mensen denken dat ze het recht hebben om alle details te weten. Of je aan het bloeden bent, of je een curettage gaat krijgen (pijnlijk een uur nadat je te weten kwam dat je kindje niet meer leeft), of de zwangerschap natuurlijk kwam of via het ziekenhuis, waarom je deze stappen of andere stappen zet, of je niet beter dit of dat zou kunnen doen … Ik heb al twee jaar het gevoel dat mijn lichaam niet meer van mij is. Enerzijds door het binnenstebuiten gekeerd te worden in het ziekenhuis op de meest gevoelige plaatsen, anderzijds omdat mensen niet lijken te beseffen dat je ook grenzen hebt. En dat ik graag zelf kies wanneer en met wie ik over gevoelige zaken praat.
Ook Moederdag is voorlopig een rotdag. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen. “Voor de moeders en moeders in spe” kan ik niet meer horen. Vanaf mijn eerste positieve zwangerschapstest was ik al mama. Niet in spe. Alsof die kindjes niet meetellen. Gelukkig snapt mijn partner dit wel en kreeg ik telkens een mooie bos bloemen op Moederdag. Hij vergat het niet. Hij weet het.
Ik besef dat het voor een stuk mijn verdriet en onmacht zijn die nu spreken. En dat niemand mij bewust wil kwetsen. Dat mensen het allemaal echt goed bedoelen. Anderzijds pleit ik ervoor om omgaan met rouw en verlies verplicht te maken op school. Zodat heel veel vrouwen in mijn situatie zich paradoxaal genoeg niet alleen moeten voelen in hun verdriet. Het taboe rond zwangerschapsverlies mag echt wel eens verdwijnen. En het mag geweten zijn dat sommige uitspraken, hoe goed bedoeld ook, ronduit tactloos zijn.
Mannen en vrouwen gaan doorgaans anders om met rouw en verdriet. Goede begeleiding is broodnodig om elkaar niet te verliezen. De omgeving kan daarbij steunen door te laten weten dat ze er zijn, te vragen wat je nodig hebt en dat ook gewoon te doen. Dat is alles wat je op dat moment nodig hebt, zowel als koppel als individueel. Het gaat even niet om de gevoelens van iemand anders op dat moment.
In tussentijd wacht ik af tot mijn lichaam besluit dat het kindje dat ik negen weken met liefde gedragen heb gaat komen. Ik hoop dat het op de natuurlijke manier mag verlopen en er niet nog meer ziekenhuistoestanden nodig zijn. Desondanks … ben ik nog meer vastberaden om die ziekenhuistoestanden erbij te nemen. Zeker sinds die mooie echo met kloppend hartje wil deze mama een kindje in haar armen en niet alleen in haar hart. Samen met de beste papa.
Liesbeth
