Reflecties op de mooiste taak die ik ooit kreeg
Voor de bevalling
De eerste drie weken van mijn bevallingsrust vielen vóór mijn bevalling. Rustig ronddobberen in mijn bad, in en uit bed rollen, slapen, boekje lezen, slapen, lunchen met vriendinnen, slapen, massages door manlief en oh ja, slapen. Mijn lichaam werkte ook nog even flink verder aan de buikbaby. De herinneringen zijn nu al wat naar de achtergrond verdwenen, maar er was ook een gevoel van verpletterd te worden door mijn eigen buik, gezwollen voeten door het opgehouden vocht, het ongemakkelijk worden tijdens autoritten langer dan 40 minuten en het mezelf als een langzame waggelgans te voet verplaatsen.
Lichaam heropbouwen na de bevalling
Na een bevalling is het lichamelijke heropbouwwerk enorm. Ik herinner mij nog hoe ik even moest gaan zitten na mijn eerste douche na de bevalling. Kwestie van niet van mijn suske te draaien. Het zo voorzichtig mogelijk landen op een stoel. De geur van bloed. De vermoeidheid in mijn buikspieren, het niet kunnen dragen van 3,5 kilo dochter in de draagdoek. Hoe traag we wandelden tijdens onze eerste wandeling en hoe graag ik met de kinderwagen wou rijden omdat ik dan wat steun had.
Na 6 weken mocht ik beginnen met postnatale oefeningen bij de kinesiste. Bijna elke dag lag ik een uur op mijn yogamatje te oefenen. Ik ben steeds een gehoorzame en vlijtige leerlinge geweest. Maar wauw, wat een inspanning was me dat! Na twee maanden flink oefenen, was de motivatie op. Onze dochter is enorm flink en kon zich al gauw alleen amuseren in haar park. Toch kon ik het niet meer opbrengen om dagelijks te oefenen.
Altijd beschikbaar zijn
Baby’s hebben het nodig dat iemand 24 op 24 voor hen beschikbaar is. 12 keer per dag drinken bij mama aan de borst, enkel slapen met een veilige hartslag dichtbij. Geen enkele werkgever is zo veeleisend als een jonge baby. Wauw, had ik dat even onderschat.
De eerste weken na de geboorte van onze dochter ben ik tussen het zorgen ook vaak verontwaardigd geweest. Het is hallucinant hoe ik me door onze samenleving in de kou gezet voelde. De papa ging na twee weken alweer werken. Ik bleef alleen bij dochterlief. Ik besef nu hoeveel ik in die tijd op adrenaline heb gefunctioneerd. Ik had geen ervaring met het moederschap, toch werd er van mij verwacht dat ik een baby in leven kon houden. Gelukkig was er veel hulp van familie want er was bitter weinig ondersteuning van officiële instanties. Ik voelde me schuldig dat haar in leven houden soms het enige waar ik aan toe kwam. Achteraf bekeken weet ik dat dat ook het enige was wat mijn dochter toen van mij verwachte. Ik deed genoeg en vaak meer dan dat.
Een nieuw, fragiel evenwicht
Een wandeling maken, een terrasje doen met een pasgeboren baby, op uitstap met de auto. Het leken in het begin één voor één mission impossibles. De hele voormiddag was ik bezig met het organiseren van een korte uitstap. Het voorspellen van een aankomsttijd was al helemaal onmogelijk. Toch merkte ik dat ik steeds een niveautje verder geraakte: verversen van de kakaluier op de achterbank van de auto, 5-gangen menu op restaurant met rustige baby, bezoekje aan spoed met mijn grootmoeder, het waren allemaal momenten waarop ik next-level-mama werd. Mijn organisatietalent heeft nog nooit zo scherp gestaan, mijn immuniteit nog nooit zo op punt.
De betekenis van fulltime
De voorbije maanden werkte ik als nooit tevoren. Fulltime met een kindje thuis zijn, is de meest uitdagende job die ik tot hiertoe heb gedaan. De meest betekenisvolle ook. Elke knuffel, elk troostend geluid, elke voeding … Ze zijn allemaal belangrijk om mijn dochter zich te laten ontwikkelen.
Wat een geluk ook om een vrouw te mogen zijn. Borstvoeding geven is absoluut niet emanciperend, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen. De number-one zijn van mijn dochter - sorry papa – is de mooiste job die ik me kan inbeelden. Hoewel ik dagelijks blij ben dat mijn werkgeefster even slaapt, zou ik deze taak nooit meer willen afgeven. Of toch niet helemaal. Want het doet toch ook deugd om haar ’s morgens te mogen afgeven in het kinderdagverblijf of aan één van de babysittende grootmoeders. Wat een geruststelling te zien dat de begeleiders in het kinderdagverblijf ons kind in hun hart hebben gesloten en wat een geluk om een familie te hebben die er staat als het nodig is.
Wat ik me voorneem nu ik weer begin in mijn betaalde job? Wat meer relativeren, want de belangrijkste taak is nu om mama te zijn voor mijn dochter. Ik wil zo veel mogelijk mijn batterijen opladen op het werk, door te genieten van al dat boeiends dat daar te beleven is. Ik wil lachen, elke dag, zodat ik goedgezind kan thuiskomen. En ik wil stoefen bij mijn collega’s over mijn prachtige kind.
