Vergeten worden als zorgmama
Niet uitgenodigd worden, niet op de hoogte gebracht worden van iets, uit de lucht komen vallen terwijl andere vriendinnen duidelijk wél op de hoogte zijn … het gebeurt meer en meer. En het is verschrikkelijk. Want “hey, hallo, hier ben ik”.
Ik leef. Ik luister en hoor dingen. Ik vang dingen op. Ik kijk op Instagram en zie verhalen passeren.
En zo kom ik te weten dat een van m’n vriendinnen op reis is. En ik wist van niets. Of er wordt een kindje van een van m’n vriendinnen gedoopt. En ik wist van niets. Of er is iemand zwanger. En het wordt wel verteld. Maar eigenlijk is vrijwel iedereen ‘anders’ al op de hoogte. Of er is een communiefeestje. En ik zie een springkasteel vol kinderen op het feestje. En ik wist van niets.
“Hallo, ik ben er ook nog hè”.
En neen. Mijn antwoord is “neen.” Wij komen niet naar het feestje. Niet ik. Niet ik en mijn dochter. Neen, het gaat niet. Maar ik ben er wel. Ik weet wel graag wat er speelt bij m’n vriendinnen en de mensen rondom ons. In het begin werd ik wel gevraagd of verwittigd. Maar ik zeg neen. Elke keer opnieuw.
Dus worden we - ik - niet meer gevraagd. Nooit. “Want ze komen toch niet”.
En dát vind ik een van de moeilijkste dingen uit heel ons verhaal. In het begin hoor je er nog bij. Maar wat gaat snel weg. Heel snel. En dan word je vergeten en moet je dingen via-via horen of toevallig zien passeren via social media.
Als je er iemand mee confronteert of je hart er over lucht - want het kwetst echt enorm hard - krijg je telkens weer een uitleg.
Ze weten dan dat je niet kan dus ze vroegen het ook maar niet. Of ze dachten dat ze het wel eens gezegd hadden. Of ‘ja maar eigenlijk is er niemand op de hoogte hoor’. Tot je dan - een tijdje later - beseft dat je echt wel de enige was die niet op de hoogte was.
Ja. Ik word vergeten.
Maar ik bén er wel.
Ik zit bijna constant thuis, met zorg voor haar. En we kunnen inderdaad nergens bij zijn, zo lang ze zo erg ziek is en zoveel zorgen nodig heeft.
Maar ik bén er wel. Ik bén.
En toch word ik vergeten.
