Zelden gaat het over origine of huidskleur. Daar staat ze niet eens bij stil. Onze kinderen spelen gewoon samen. Soms klikt het en soms botst het. Kindjes met ‘leerproblemen’ horen er gewoon bij.

‘Die loopt altijd uit de rij mama’. Ze merkt het verschil dus wel op. ‘Maar we maken veel plezier.’ Ze labelen nog niet, onze kinderen. Geen ‘vreemdelingen’ of ‘dommeriken’. Gewoon Sofie, Ali, Naiyla of Jonas. En iedereen heeft zijn plek in de groep.

Pas later sijpelen de vooroordelen de klas binnen. 

We kunnen nog wat leren van onze kinderen. De onbevangenheid waarmee zij relaties aangaan, is zeker iets om bewondering voor te hebben. Een kind herbergt een zekere onschuld die ik als ouder zo lang mogelijk wil bewaren.