Wat deze coronatijd ons misschien kan brengen voor ons en onze kinderen …
Enerzijds brengt deze coronacrisis enorm veel ellende wanneer we denken aan de mensen die ziek zijn of zelfs sterven, de mensen die iemand verliezen tijdens deze periode en niet de ruimte en de ondersteuning kunnen krijgen die ze nodig hebben bij dit verlies, de mensen in de zorgsector die totaal uitgeput zijn, alle ouders van wie er te veel wordt verwacht op verschillende vlakken en die de uitputting nabij zijn, alle mensen die zich ontzettend eenzaam voelen, mensen die steun nodig hebben om welke reden dan ook en deze steun nu niet kunnen krijgen, … Dat is heftig voor die mensen, verschrikkelijk, onmogelijk, … Ons diepste respect en medeleven gaan naar deze mensen die getroffen worden door de meest verschrikkelijke kanten van deze crisis.
Anderzijds durf ik te hopen voor ons en onze kinderen dat we als mensheid er ook veel van leren. Mijn grootste wens is dat we nu tot in onze diepste vezel hebben kunnen ervaren dat ‘ik’ nooit los kan staan van ‘wij’. Dat elke individuele daad van onszelf altijd effect heeft op het welzijn van onszelf, onze naasten en de wereld in het algemeen.
Leven op hoog tempo
Vóór de crisis leefden veel van ons op een heel hoog tempo. To-do lijstjes, deadlines, doelen die moesten gehaald worden, ... En dat is prima allemaal. Het is fantastisch voor ons zelfbeeld om dingen te bereiken en te behalen. Echter, wanneer dit ons in een voortdurende staat van stress brengt, zonder adempauzes, leven we met zijn alleen in een zogenaamde vecht- of vluchtstaat. We zijn kort van stof, conflicten liggen voortdurend om de hoek, we zijn vooral bezig met overleven in plaats van zijn en echt leven. Menselijke verbinding is ver weg.
Misschien hebben sommigen verplicht moeten terugschakelen en hebben ze aan den lijve kunnen ondervinden wat dat doet met zichzelf en hun omgeving. Wanneer ons brein in staat van rust is, is er meer ruimte voor humor, plezier en gewoon genieten van elkaar. Echte verbinding, de geneugte van het gewoon samenzijn kan ten volste ervaren worden.
Verkeer
Vóór de crisis namen we de auto en het vliegtuig zomaar zonder nadenken. Gewoon omdat het kon. Omdat de prijzen zo laag zijn en er zonder nadenken over en weer kan gereden en zelfs gevlogen worden. Buiten de rampzalige gevolgen voor het milieu in het algemeen, kan dit verregaande gevolgen hebben voor alle individuen die getroffen worden door dit (lucht-)verkeer. Naast de uitstoot is het lawaai desastreus voor onze gezondheid. Het kan zorgen voor een overprikkeling van het zenuwstelsel waardoor we weer met zijn allen in ons stress-systeem belanden en de menselijke verbinding in het gedrang komt.
Misschien hebben we nu aan den lijve ondervonden dat het ook anders kan. Hoeveel er per fiets of te voet kan gedaan worden. In het beste geval gaan we met zijn allen bewuster om met gemotoriseerde vervoersmiddelen en denken we twee keer na voor we er gebruik van maken.
Vóór de crisis kochten we massaal dingen die (onnodig) verpakt zijn in plastic, gigantisch veel rommel die we eigenlijk niet nodig hebben en ontzettend veel producten die onze gezondheid niet ten goede komen.
Misschien hebben we nu kunnen ervaren hoe het voelt om zeer bewust inkopen te doen en ons te beperken tot het noodzakelijke.
Prikkels
Vóór de crisis hadden jonge mensen de neiging om voortdurend nieuwe prikkels op zich af te laten komen. Niet alleen door voortdurend op hun smartphone of tablet nieuwe impulsen te zoeken. Ook laten ze voortdurend het gedreun van muziek in hun oren gonzen. En niet alleen in die van hen, ook van hun omgeving. Want draagbare boxen gingen overal mee waar ze kwamen. Deze continue prikkeling brengt jongeren (en in het slechtste geval ook hun omgeving die een soort van gedwongen wordt om mee te luisteren) in een staat van zogenaamde arousal. Die staat van opwinding activeert het overlevingsmechanisme van vechten of vluchten. En opnieuw komt de echte menselijke verbinding, het genieten van het gewoon samen-ZIJN, de staat van rust waar we elkaar echt kunnen aanvoelen, echt naar elkaar kunnen luisteren en emotioneel steunen in het gedrang.
Misschien heeft deze crisis lijfelijk laten voelen wat het is om te leven in meer rust, met minder prikkels en wat het doet met het menselijke contact en de gezondheid van ons lichaam. Want een lichaam dat in rust is bevindt zich in optimale gezondheid, zogenaamde homeostase. Een toestand waarbij alle lichaamsfuncties in evenwicht zijn.
Dit is echt waar ik van droom… Dat al deze ellende ook heel wat moois met zich mee kan brengen. Het bewustzijn dat onze individuele acties altijd effect hebben op ons eigen fysieke en mentale welzijn én op dat van de mensen om ons heen. Dat ‘ik’ onlosmakelijk verbonden is met ‘wij’. En dat we door goed voor onszelf te zorgen ook altijd voor de ander zorgen. Misschien is het een utopie, misschien is het naïef, maar ik durf hier van te dromen als vrouw en als moeder van twee jonge kinderen.
Meer concrete tips over verbindend opvoeden en moederondersteuning vind je hier.
