‘In haar hoofd groeien krullen’
Even moesten wij beiden wennen, aan de ene kant gecharmeerd door het herkenbare en tegelijkertijd licht teleurgesteld dat wat we verwacht hadden niet zou zijn. Ondertussen kreeg zo’n beetje heel Turkije rond ons niet genoeg van deze prachtige, witte, kale baby. Krullen kreeg hij niet. Zijn zus, die een jaar later geboren werd, compenseerde dit ruimschoots met een gigantische bos krullen.
Een specialisme op zichzelf is het in onze familie: het opsporen van de eerste krul op het hoofd van de jongste telg. Negen kleinkinderen later kunnen we al spreken over een kleinschalig onderzoek. Globaal worden onze kinderen geboren met witte, veelal kale hoofden, bolle wangen (die blijven meestal levenslang aanwezig, zo kunnen wijzelf beamen) en een paar blauwe ogen. De hoofden blijven gemiddeld het eerste levensjaar min of meer kaal.
In de overgangsperiode van kaal naar bijna echt doorkomend haar loopt de spanning, en ook het detective werk, op. Extra veel aaitjes gaan er over desbetreffend bolletje (immers nog voor je het ziet voel je de stuggere structuur van de krul). We draaien en keren het kind alle kanten op, om met de juiste lichtinval en vanuit de juiste hoek dat eerste doorkomende krulletje te kunnen detecteren. Voorlopig is de balans 3 op 9. De (krullen)genen van mijn broer lijken niet echt hun werk te doen, ondanks drie kinderen. Dit weegt nogal door op de krullenbalans.
Tot grote fascinatie van mijn twee zonen heeft ook hun zus een grote bos krullen. Vaak zie ik de oudste gefascineerd staren naar dat wonder der natuur. Soms probeert hij zijn vinger in een pijpenkrul te steken of trekt aan eentje om die dan vervolgens te laten terugveren in oorspronkelijke positie. Toen de krullen op haar peuterhoofdje dag per dag leken bij te groeien vroeg hij me regelmatig hoe dat nu toch zomaar kon. Terwijl ik iets over genen, cellen en familie probeerde te zeggen kwam hij zelf met een meer bevredigende kleuter conclusie. ‘In haar hoofd groeien krullen.’
En terwijl hij peinzend naar haar keek, stelde ik me voor hoe hij de binnenkant van haar hoofd zag. De hersenen (zo had hij het toch al geleerd) met daarrond, onder en tussen pasta krulletjes haar, die, als het hun moment was uit te komen, ‘s nachts zomaar uit haar hoofdje schoten.
Foto: #nelleklikt
