‘Bestaat de Sint echt, mama?’

Vanaf je eerste twijfel, het eerste barstje in je geloof, zouden we ons geheim met je delen. Eerst was het plan om het je te vertellen wanneer we merkten dat je er niet van kon slapen, of je druk zou ervaren extra goed en flink te moeten zijn. Beide waren niet van tel geweest. Onze Sint was er voor alle kinderen en kwam ook wanneer mama eens boos was geweest, of als je je bord niet leeg at, als iets nog niet lukte.

En verder maakten we het niet te groot, te spannend of te spectaculair.

En de Sint kwam enkel langs wanneer de brief opgehaald werd en op die brief stond ook telkens welke nacht onze schoen gevuld zou worden. De Sint kwam bij ons niet langs de schoorsteen, niet in de kamers. Onze Sint had een magische sleutel, waarmee hij gewoon de achterdeur open kon krijgen en netjes terug vast maakte als hij naar het volgende huis ging. Onze Sint werd ook de man waar mijn zoon zijn tut aan wilde cadeau geven, zodat die naast de mijne mocht liggen in de grote tutjeskast.

Onze Sint was gewoon gezellig. Hij was de Sint van op televisie, en niet één of andere enge schoot in een drukke supermarkt. Onze Sint was een verhaal, waar we samen met een warme tas chocomelk in de zetel naar luisterden en keken. Het was samen met zijn helpers iemand waar we tekeningen voor maakten. Uren voor in speelgoedboekjes bladerden, alles bestudeerden en heel bedachtzaam een top drie selecteerden. Dus geen gedoe, geen spanning, geen druk. Wel iets om naar uit te kijken en iets dat we samen met de kinderen beleefden. Dus werd het wachten op dat eerste 'barstje' dat ons vertelde dat het tijd was om het geheim te delen.

Als ik niet meteen weet hoe ik moet antwoorden, of het antwoord niet ken, dan stel ik de vraag terug. Tot daar mijn geweldige voorbereiding ;-) maar wel een tactiek die hier wonderlijk goed werkt. Want alles wat Tuur zich luidop afvraagt, is al voorafgegaan door zijn eigen analyse.

Dus toen ik reageerde met: ‘Wat denk jij zelf dan vriendje? Denk jij dat de Sint bestaat?‘, werd ik getrakteerd op enkele 'mogelijkheden' die hij zelf al bedacht had, waarvan hij alleen nog niet wist welke te kiezen, welke de juiste was. Daarvoor had hij mijn hulp dus nodig. Hij vertelde dat hij zelf wel dacht dat de Sint echt bestaat, maar dat hij had gehoord dat het eigenlijk de ouders waren die voor het speelgoed zorgden. Wie hem dit had verteld, wilde hij niet vertellen. Nu nog wilt hij niet zeggen wie dit was, want hij had beloofd dit niet te doen. Het was voor mij wel het bewijs dat er over 'gepraat' werd en dat hij zich begeeft tussen leeftijdsgenootjes die het geheim al kenden. Een nieuwe realiteit, een nieuw hoofdstuk ging van start. Omdat z'n zusje in de buurt was, vertelde ik hem dat ik er graag met hem over wilde verder denken en praten wanneer zijn zus in bed ligt, want dat anders ons eten zou aanbranden, en dat was geen leugen.

Ik kocht dus wat tijd om er nog eens bij stil te staan hoe ik het wilde vertellen en wilde dit ook liefst samen met mijn man doen. Ergens bekroop me het gevoel van verdriet, het was een soort van confrontatie, het afsluiten van een tijdperk zonder een weg terug, enkel de herinneringen zouden blijven. Ik ging ook terug in de tijd, terug naar het gevoel wanneer ik het zelf ontdekte als kind. En ik besefte hoeveel verdriet me dit had gedaan, wat voor schok het was geweest. Ik zie mezelf nog bij mijn eigen moeder staan, die gek genoeg ook op dat moment aardappelen aan het schillen was, helemaal overstuur omdat mijn broer had gezegd dat de Paashaas niet bestond en ik op die manier ook voelde dat de Sint dan misschien ook wel verzonnen was. Het voelde oneerlijk, pijnlijk en niets leek opeens nog zeker.

Ik wilde dus voor mijn eigen kinderen dat dit warme magische verhaal een liefdevol en begripvol einde zou krijgen. Een hoofdstuk op zichzelf, geen bruut einde van één zin en klaar.

Die avond gingen we met z'n drie lekker dicht bij elkaar zitten. En we startten met de vraag waarom hij twijfelde en wat hij zelf had bedacht.

We stonden stil bij heel simpele dingen waar hij zelf het antwoord op kon bedenken. Zoals: "Denk je dat iemand echt zo oud kan worden? "

Zo werd het zachtjesaan duidelijk dat het een verzonnen verhaal was.

We vertelden ook dat we het zo belangrijk vinden dat Tuur zelf altijd eerlijk is en omdat hij nu zelf de Sint in vraag stelde het voor ons voelde als liegen als we nu niet eerlijk zouden antwoorden. Tot dan was het een geheim, een verhaal dat de meeste ouders vertelden aan hun kinderen, omdat hij het nu zelf een beetje ontdekt had wilden we er niet over liegen.

Wat volgde waren ontelbaar veel knuffels, verwondering en ontzettend veel vragen. Elke vraag kreeg een antwoord en samen zochten we naar manieren om dit geheim zeker samen te bewaren voor zusje. Hij zag al snel de kansen van deze onthulling en kreeg er snel zin in om mee Sint te spelen.

We spraken af dat hij op bepaalde momenten vragen mocht stellen, want die zouden er nog komen. Zoals: Waar is mijn tutje dan? Wat hebben jullie met onze tekeningen gedaan? Mag ik weten wat ik ga krijgen? Wie van mijn vrienden weten dit al? ....

En de tranen die ik verwachtte, die kwamen niet. Wel bij mij, onverwachts. Want de focus ligt op je kind en de impact op jezelf calculeer je er niet bij.

Geluidloos rolden ze over mijn wangen. Wat was het slikken om te beseffen dat hij al zo groot was geworden. Ook tranen van dankbaarheid dat we het op deze manier hadden aangepakt. Tranen van mooie herinneringen die voorbij flitsten. Tranen van trots over hoe hij hier mee omging. Tranen van afscheid nemen, afscheid van een tijdperk.

Je kind opvoeden in een verzuurde onrechtvaardige maatschappij is zoveel anders als er af en toe wat hoop en magie is. En de Sint bracht die magie hier in huis. Het kinderlijke, het geloven in het onmogelijke, de verwondering,...

Hoe groot de Sint misschien een leugen is voor vele mensen, zo oneerlijk voelt het vooral dat de echte wereld zo hard is. Ons geheim voelde als een warm, magisch onschuldig dekentje waaronder we in december even ontsnapten aan de wereld die hen sowieso te wachten staat.

En wat ik ook niet verwacht had, was dat de magie voor Tuur nog steeds voor het grootste deel blijft bestaan, zelfs nu hij het geheim kent en deelt.