We lezen het overal: het moederschap is prachtig, intens, vervullend. Je leert liefde kennen die je nooit eerder voelde. En ja, ergens klopt dat. Maar wat veel minder vaak gezegd wordt – en wat sommige mama’s pas durven fluisteren achter een gesloten deur of in een verborgen WhatsApp-groep – is dat ouderschap soms ook gewoon loodzwaar is. Vermoeiend. Overrompelend. En af en toe zelfs… niet leuk. Dit is het verhaal van een mama die probeert mee te draaien in het ideaalplaatje, maar beslist om er eerlijk over te zijn.
Mijn kinderen zijn intussen 8 en bijna 5. De baby- en peuterjaren liggen achter mij – de zogenaamde ‘zware jaren’, zoals iedereen ze noemt. Je weet wel: slapeloze nachten, spuitluiers, kleintjes die huilen zonder duidelijke reden. Maar eerlijk? Wat niemand mij ooit heeft verteld, is dat ouderschap ook daarna nog vaak gewoon… keihard is.
En dan heb ik nog geluk, echt waar. Ik heb een partner die goud waard is: aanwezig, lief, grappig, zorgzaam. De papa waar iedereen alleen maar van kan dromen. We zijn een goed team, we zijn beste vrienden. Ik heb familie in de buurt die helpt wanneer het nodig is. Ik weet dat ik mij heel bevoorrecht mag voelen.
En toch denk ik soms: help, dit is echt niet mijn favoriete job!
Altijd vroeg op, altijd paraat
Elke dag opnieuw wakker worden bij het ochtendgloren. En op die zeldzame momenten dat ze uitslapen, durf ik zelf mijn bed niet uit omdat het minste geluid in de gang hen doet opschrikken alsof er een alarm afgaat. Dag warme koffie in stilte.
De eeuwige snackautomaat
Ik ben het beu om altijd snackautomaat te zijn. Om maaltijden te koken die vervolgens worden uitgespuwd, genegeerd of verdacht bekeken. Om speelgoed te kopen dat binnen de 24 uur stukgaat. Om weer de vraag te krijgen: ‘Mamaaaa, mag ik iets eten?’ terwijl ik vijf minuten eerder net iets had gegeven.
De mental load die nooit stopt
En dan dat piekeren! Dat eeuwige gevoel dat je alles moet controleren, dat elke keuze impact heeft op hun hele toekomst. De vermoeidheid die niet alleen in je lichaam zit, maar vooral in je hoofd.
Ik ben nu al die tijd thuisblijfmama geweest. En eindelijk – eindelijk – ga ik terug aan het werk. Op mijn 34e begin ik aan een tweede carrière, en eerlijk? Ik kan niet wachten om uit dit huis te geraken. Ik snak naar volwassen gesprekken, naar een eigen agenda, naar een gevoel van mezelf dat niet alleen ‘mama’ is.
'Is dit het dan?’
Rondom mij zie ik vrouwen die helemaal opgaan in het moederschap, die er voldoening en energie uit halen. En ik sta daar dan… Hallo? Waarom voel ik dat niet? Waarom ben ik vooral moe en leeg en overprikkeld?
En ik weet dat ik niet de enige ben. Maar tien jaar geleden? Toen werd dit niet gezegd. Moederschap was toen in de boekjes nog altijd ‘pure liefde, pure magie’, zelfs al stond je met donkere kringen en een borstschelp op de grond te huilen.
Tijd om eerlijk te zijn
Dus daarom zeg ik het nu luidop: moederschap is niet altijd fantastisch. Soms is het gewoon zwaar en saai en ondankbaar. En dat mag gezegd worden. Je mag dit voelen zonder dat het betekent dat je geen goede moeder bent.
En als er nu jonge vrouwen zitten mee te lezen, twijfelend en zoekend: wees eerlijk met jezelf. Denk er goed over na. Niet omdat kinderen geen wonder zijn, maar omdat het leven met kinderen veel rauwer en minder romantisch is dan we vaak laten uitschijnen.
Je hoeft het niet te idealiseren.
Je hoeft het ook niet altijd leuk te vinden.
Je bent niet alleen.
