Mama sinds twee weken: ‘Wat is er nu zo moeilijk aan mama zijn?’

11/03/2025

Door Mama Baas

De eerste avond dat we thuis waren met de baby, liep mijn man over van zelfvertrouwen. ‘Het is zo gemakkelijk. Je moet hem gewoon eten geven, lekker inbakeren en hij slaapt!’ Die avond maakten we kennis met het fenomeen ‘clustervoeden’ en kregen we door dat het misschien toch niet altijd even gemakkelijk is. Een Amerikaanse mama is nog niet tot dat inzicht gekomen. Integendeel, ze ging zelfs zo ver om op Facebook een hele lange status te plaatsen over ‘wat er nu zo moeilijk is aan mama zijn’.

"Het is gewoon luiheid"

“Ik zal eens iets zeggen. Ik erger me mateloos aan het feit dat kinderen hebben een soort martelaarschap is geworden. Onze kinderen zijn geen excuus om vuil of lui te zijn en ze zijn ook geen excuus om aan iets te ontkomen. Het is niet omdat je een kind hebt dat er eten onder de zetel moet liggen of dat je niet moet douchen.

Ik ben nog maar twee weken ver, maar tot nu toe ben ik erin geslaagd om genoeg te slapen, te koken voor mijn gezin, tijd te spenderen met Jaime en mijn baby is gelukkig, goed gevoed, geliefd, in bad geweest en heeft propere kleren en propere luiers aan.

Ik zie deze ‘schattige’ kleine ouderergernissen overal en ik ben het er totaal niet mee eens, op elk vlak. Nee, ik aanvaard niet dat een kind krijgen gelijkstaat aan een vuil huis. Als mijn kind erin zou slagen om pindakaas op de gordijnen te smeren, dan zou dat betekenen dat ik hem niet voldoende in het oog hou. We eten aan tafel en niet terwijl we door het huis rennen.

Ik wou dat deze houding tegenover het ouderschap verdween en snel. Ik denk dat te veel mensen luiheid verwarren met normale ouderlijke taken. Dat moet gedaan zijn.”

You know nothing

Om Game of Thrones te citeren: “You know nothing, mommy”.

Haar baby is twee weken oud… en toch denkt ze evenveel te weten als mama’s die al vele mamajaren wijzer zijn. En daar moesten de verzamelde internetmama’s eens goed mee lachen....

Oké, ik ben persoonlijk best onder de indruk dat ze in de eerste twee weken na de bevalling al kookt voor haar gezin - ik heb naar mijn gevoel drie maanden de zetel niet verlaten. Maar goed, iedereen is anders. Misschien bén ik ook wel wat lui.

Maar tegelijk weet ik ook nog wat zo’n pasgeborene kan … niks. Behalve eten, slapen, zielig wenen en verse luiers krijgen. Ze kunnen niet omrollen, laat staan je schoppen tijdens het verversen, ze kunnen niet bijten, niet zelf eten, niet met water splashen zodat de badkamer in een zwembad verandert, niet eisen dat je ‘gewone’ Dora opzet en niet ‘Dora and fwiends’.

Na die eerste zes weken verandert er veel - om nog maar te zwijgen van hoe het gaat na zes maanden, of als ze kunnen lopen of alles zélluf willen doen… Sommige dingen veranderen ten goede en worden gemakkelijker. Maar er zijn toch ook zaken waarbij je terugverlangt naar het gemak van een baby. In de Maxi-Cosi leggen en klaar - in tegenstelling tot een half uur smeken, dreigen, vragen, omgekeerde psychologie toepasssen om ze in de auto geduwd te krijgen. Neu, ik spreek totaal niet uit ervaring hoor ;)

Ergens benijd ik haar wel om haar zoete onwetendheid, ook al zal die wellicht niet lang meer duren. Hoewel... wie weet is ze wel gewoon één van die uitzonderingen met een baby die altijd alleen in slaap valt, bijna onmiddellijk de nacht doorslaapt en die nooit huilt om zijn mama … Kan hé? Typisch dat het haar overkomt en niet mij, dat wel…