‘Kinderen en (gezond) eten? A match made in heaven!’ Zei niemand ooit…
Alles is interessanter dan eten
Otis, onze oudste van vijf, is op zich niet zo’n moeilijke eter, toch niet in de zin van ‘kieskeurigheid’. Wat je hem ook voorschotelt, uiteindelijk eet hij z’n bord meestal wel leeg (het komt er bij hem dus op aan om meteen voldoende op te scheppen, want een extra portie vragen doet hij zelden, tenzij het macaroni of lasagne is).
Het probleem bij hem is vooral dat eten hem maar matig interesseert (mocht ik hem niet zelf op de wereld hebben gezet, zou ik er soms aan twijfelen of hij echt wel mijn zoon is) en dat werkelijk álles rondom hem minstens 100 keer interessanter is dan die kip met worteltjes op z’n bord. Tot de interessantere zaken behoren: de regen buiten, het motief op het tafelkleed (honderden identieke witte bolletjes op een zwarte achtergrond, boéiend dat dat is, al 2 jaar aan een stuk!), een rondslingerend elastiekje, een kruimel (OK, tientallen kruimels) op de grond, … Bij hem is het codewoord vooral: geduld (in bakken dan wel).
Leven op boterhammen met vleesbrood
Jack van drie is een ander paar mouwen. Als baby en peuter was hij een echt veelvraatje en ging eten bovendien ook nog eens in sneltempo. Wát een luxe. Wist ik veel dat daar een einde aan zou komen. Helaas, toen hij een jaar of 2 werd, begonnen zijn meegaande eetgewoontes toch te veranderen. Sindsdien verlopen de maaltijden al eens wat ‘minder sereen’ (understatement!) in ons gezin.
Hij werd veel kieskeuriger over wat hij nog in z’n mond wilde stoppen en eet bovendien héél erg met z’n ogen. Een microscopisch klein bruin vlekje op de banaan? “Da’s vieeeees, dat eet ik niet op”! Een onbekend (dus in zijn geval per definitie ook onbemind) graantje ontdekt in z’n boterham? Kokhalzen! Als hij het voor het zeggen had, zou hij het liefst leven op een exclusief dieet van boterhammen met vleesbrood. Of Mayaworst (en ik had nochtans gezworen dat ik die rommel nooit in huis zou halen… Bedankt lieve slager, om deze lekkernij te introduceren in zijn jonge leventje. Dikke duim!)
De superheldentactiek
Recent hebben we er bij hem wel een middeltje op gevonden dat toch 7 op de 10 keren wel succesvol is (geen slechte success rate noem ik dat!). Jack doet niks liever dan zich te verkleden in superhelden van allerlei slag of gevaarlijke diersoorten (hoe gevaarlijk de diersoort, hoe schattiger hij er op één of andere manier uitziet trouwens …) Als hij dan volledig in zijn rol aan tafel zit en die boontjes of broccoli weer eens een ware martelgang zijn: insert superhelden-/wild dier in kwestie-tactiek!
"Hola, hebben we hier Mega Toby aan tafel? Wist jij dat Mega Toby's lievelingseten broccoliquiche is? Het is dáárdoor dat hij zoveel boeven kan vangen! En dat spruitjes eigenlijk ‘drakenballetjes’ zijn? En dat draken ook superveel water drinken? Ah ja, want anders staat hun keel in brand van al dat vuurspuwen!" (Hem daarbij aanspreken als de superheld/het dier in kwestie is wel uitermate belangrijk. "Jack" bestaat op dat moment niet.) Dan kijkt hij je eerst tergend lang aan met grote ogen om daarna meestal mee te gaan in het verhaal. Tsss, schandalig eigenlijk, zo misbruik maken van die kinderlijke naïviteit ;-)
Regels rond gezond eten
Bovendien doen we dan ook nog eens verwoede pogingen om onze zonen niet alleen voldoende, maar ook nog eens ietwat gezond te laten eten. (Hoe komen we er eigenlijk bij!?) Elk gezin heeft wel een choco of “zoet” regel. Bij ons luidt die: eerst (minstens) één (bruine) boterham met hartig beleg (kaas, kippewit, …) en daarna pas zoet beleg. Andere suikerbommen proberen we ook te beperken, al is dat niet altijd evident en zijn we daar zeker niet fanatiek in. Een koek moet absoluut kunnen.
Zwaar nadeel van die regels is wel dat papa en mama deze dan zelf ook min of meer moeten volgen (of toch zolang de kinderen wakker zijn ;-)) Dat ieder gezin ook z’n eigen set regels heeft (of zelfs helemaal geen) zorgt al eens voor discussies. Dan komt je zoon thuis met de opmerking dat een kindje in z’n klas “alléén maar chocoboterhammen mee had in z’n brooddoos. En dan nog witte ook! Hoe kán dat dan??” Of dan roepen ze onthutst dat “die jongen daar wél een suikerspin krijgt van zijn mama! Wéten die dan niet dat hun tanden daar helemaal kapot van gaan??”
Ik wil die eetmomentjes samen niet missen
Enfin, ondanks het feit dat mijn kooksels niet altijd laaiend enthousiast (ahum) onthaald worden door de kroost, de lange tanden vaak legio zijn, er al eens kokhalsgeluiden weerklinken en er elke - ja élke - maaltijd weer minstens één stuk bestek op de grond moet vallen en minstens één beker gemorst moet worden (liefst zo vol mogelijk), zou ik die eetmomentjes samen voor geen geld ter wereld willen missen. En soms, heel soms valt er al eens een compliment te rapen als “mama, jouw lasagne is véél lekkerder dan die op school” (en wellicht nog gezonder ook, want stiekem propvol groenten. Ha!). Daar doen we het dan voor.
Barbara
