… ik zie je. Ik voel je. Ik snap je. En je bent niet alleen. We zijn het allemaal (weleens).
Aan de mama die zich verschuilt in de badkamer, in de hoop een seconde alleen te zijn, met tranen die langs haar wangen rollen – omdat alle energie is verdwenen.
Ik was deze mama vandaag. Ik ben haar al vaker geweest in het verleden. En ik zal haar nog zijn in de toekomst.
Aan de mama die zich onzeker voelt over alles wat ze doet. Zich afvraagt wanneer deze fase zal stoppen. Zich afvraagt waarom haar baby onophoudelijk weent, terwijl alle andere baby’s engeltjes lijken.
Ik ben deze mama geweest. En ik zal haar opnieuw zijn.
Aan de mama die alles zou geven voor een volledige, ononderbroken nacht slaap, maar geen hulp krijgt.
Aan de mama die stilletjes instort, omdat ze leeg is.
Aan de mama die stresst over het feit dat ze niks gedaan krijgt overdag en ’s avonds nog stresst over het feit dat ze niet genoeg tijd heeft doorgebracht met haar kinderen.
Ik sta aan jouw zijde.
Aan de mama die zich alleen voelt, zelfs al is ze omringd door mensen – onthoud, je bent niet alleen, je bent geweldig en je doet dat keigoed als mama.
Het moederschap verandert je leven, het is angstaanjagend, het slorpt energie op en het is soms eenzaam, maar dat gaat over. Het gaat over, omdat het een fase is ons leven. En als we erop terugkijken, zal het waarschijnlijk zelfs een veel te korte fase zijn.
Maar terwijl we in die fase zitten, herinner jezelf eraan dat je het fantastisch goed doet, zelfs op je slechtste dag. Dat je ongelooflijk graag gezien wordt en dat niemand het beter zou kunnen doen dan JIJ. We hebben allemaal onze mindere dagen, we breken allemaal weleens, daar zijn we niet alleen in.