Afscheid van ons meisje in de buik
Eind augustus naar de gynaecoloog, voor de 20weken echo... Er bleken wat probleempjes te zijn met de niertjes en we werden doorverwezen naar Gasthuisberg waar we in september terecht konden.
Wachten duurt een eeuwigheid
De specialist was een uur(!) bezig met de echo, daarna kregen we de uitslag... Het probleem met de nieren was veel groter dan de gynaecoloog had laten doorschijnen. Bovendien had ons meisje daarnaast nog een klompvoetje en een verdikte nekplooi…
De specialist stelde voor om een vruchtwaterpunctie te doen een week later. Maandag ging ik binnen voor de vruchtwaterpunctie, en daarna moesten we wachten tot vrijdag (en ik kan je zeggen die 5 dagen duurden een eeuwigheid!).
Vrijdag kregen we telefoon van de professor van genetica, geen goed nieuws… Ons meisje had 2 chromosoomafwijkingen en zou geen humaan leven kunnen leiden. Een zwangerschapsafbreking kon voor hen. Gebeld met de specialist die de echo had gedaan, ook zij raadde ons de afbreking aan.
We gingen door een hel
We gingen door een hel, maar beseften dat dit het beste was voor ons meisje en voor ons, zeker na de uitleg die we kregen bij het centrum genetica over wat er allemaal fout liep bij onze kleine meid…
Er werd een afspraak gemaakt: dinsdag 16 oktober 2018 moest ik binnen om de procedure te starten. Twee dagen daarvoor moest ik al een pilletje nemen om mijn lichaam klaar te maken en mijn baarmoeder weker te maken, een verschrikkelijk iets om door te slikken.
16 oktober om 10u36 werd het hartje van onze prinses gestopt met medicatie en daarna werd de bevalling opgewekt. Uiteindelijk werd ons meisje natuurlijk geboren woensdag 17 oktober om 1u36. Wij besloten wanneer haar hartje werd gestopt, zij besloot wanneer het tijd voor haar was om afscheid te nemen van ons. Die woensdag mochten we ze nog een hele dag bij ons houden en bewonderen. Ons mooi, prachtig en perfect zusje.
Afscheid nemen
Onderstaande heb ik geschreven zodat anderen wat meer zouden kunnen begrijpen wat het is, als mama, als je op die manier afscheid moet nemen van je kindje…
Een bevalling is zoiets moois, de eerste echte ontmoeting tussen jou en dat kleine mensje dat je al al die maanden in je draagt... Maar dat is niet altijd het geval...
Wat als je weet dat je je baby'tje niet zal ademen?
Wat als je weet dat je 2 dagen ervoor een pilletje hebt ingenomen om alles op gang te brengen, en dat voelt als het tekenen van het doodsvonnis van je kind?
Wat als je weet dat je toestemming moet geven om het hartje te laten stoppen van dat kleine mensje in je?
Wat als je weet dat je plots geen beweging meer voelt?
Wat als je weet dat je nooit je baby zal horen huilen?
Wat als je weet dat je nooit in de ogen van je kindje zal kunnen kijken?
Wat als je weet dat de weeën opkomen en er een krop in je keel schiet?
Wat als je weet dat je natuurlijk bevalt van je kindje, terwijl de natuur zo grof tegen je is?
Wat als je weet dat je baby niet meer leeft als je ze de eerste keer bij je krijgt?
Wat als je weet dat je de warmte voelt verdwijnen terwijl je het moment wilt koesteren?
Wat als je weet dat iedereen het zo erg voor je vindt?
Wat als je weet dat je je zo alleen voelt?
Wat als je weet dat je moet bevallen van een sterretje?
Wat als je weet dat de mooiste dag uit je leven een nachtmerrie is waar je niet uit ontwaken kan?
