Als de combinatie werk - gezin zwaarder is dan verwacht

Ik ben geboren om dingen te combineren. Ik ben altijd een beetje de persoon voor ‘beide’ geweest. Mijn hele leven lang probeer ik mij te wurmen in allerlei combinaties, niet omdat het moet, maar omdat ik het leuk vind.

Beide

Het begon al toen ik klein was. Ik deed graag VKSJ op zaterdag, maar op zondag was er ook Chiro. Waarom niet gewoon allebei? Dat evolueerde al snel naar andere combinaties. Twee feestjes op een dag? Geen probleem, ik combineerde ze wel, zo stelde ik iedereen tevreden. Hoger onderwijs of universiteit? Ik koos voor hogeschool, een opleiding tot verpleegkunde, het mooiste beroep van de wereld. Daarna toch maar aan de universiteit in Gent verder studeren, én tegelijkertijd werken als verpleegkundige in het weekend.

Hm, dan kiezen voor een job. Zoveel mogelijkheden … en als je zoals mij ‘beide’ bent, is kiezen verliezen. Totdat er een vacature opdook voor de perfecte job: verpleegkundige én lesgeven. Halleluja, dat is voor iemand die ‘beide’ is op het lijf geschreven. Ik doe deze job ondertussen 5 jaar. Het is pittig maar net zoals ik het wil. Blijven proeven van beide werelden, bruggen leggen tussen onderwijs en praktijk, uitwisselingen doen, innoverende projecten opstarten, … Ik hou er van!

Job en gezin combineren

Na een relatie van 10 jaar ben ik getrouwd en is ons eerste dochtertje geboren. Een heerlijke pittige meid. Net als haar moeder en vader eentje dat sociaal is en dat weet wat ze wil (en vooral wat ze niet wilt).

En ja hoor, ook hier wil ik ‘beide’ zijn. Ik hou ervan om moeder te zijn, maar ik hou er ook van om mijn job uit te oefenen. Na 4,5 maand bevallingsverlof vond ik het een ware uitdaging om ‘beide’ te combineren.

Maar ...

Maar ... Dat leek al snel moeilijker dan gedacht. Ons dochtertje is een huilbaby geweest, waardoor ik niet volledig uitgerust kon starten met werken. Daarnaast slaapt ze na 7 maanden nog steeds niet door. De eerste ‘krak’ in het niet kunnen volhouden van ‘beide’.

De borstvoeding heb ik moeten afbouwen, omdat ik op het werk niet kon kolven (praktisch, maar ook psychisch). ‘Krak’, daar was het tweede signaal dat ik  ‘beide’ niet kon volhouden.

Een heerlijk weekend met manlief en dochtertje, pure quality time, maar omwille van de leuke activiteiten geen tijd voor lesvoorbereidingen. Het gevolg is de volgende dag een race tegen de tijd om alles klaar te krijgen. ‘Krak’.

De dochter heeft weer eens een moeilijke nacht en ik roep op haar. ‘Krak’.

Ik word ziek door alle bacteriën die dochterlief meeneemt van de onthaalmoeder. ‘Krak’.

Terugkomen op het werk na een week ziekte en verwijten krijgen van je studenten dat je de les niet kan inhalen omwille van een te drukke agenda. ‘Krak’.

Opnieuw opstaan met een zoveelste hoofd vol snot. ‘Krak’, ‘krak’, ‘krak’…

Ik breek bij de dokter

Het lukt me niet meer… Ik geraak niet uit mijn bed, help!

Manlief verplicht me om de huisdokter op te zoeken. Daar breek ik. De tranen vloeien over mijn wangen. WAAROM lukt het me niet om ‘beide’ te zijn? WAAROM kan ik niet een toffe, springlevende enthousiaste, nooit boos wordende mama zijn en tegelijkertijd de innoverende, enthousiaste, nooit klagende werknemer? Ik ben op ... Zo op ...

Ideaalbeeld bijschaven

Ik moet mijn ideaalbeelden van de ideale mama en de ideale werknemer bijschaven. Dat is mijn voornaamste taak gedurende mijn twee weken ziekteverlof. Want ja, ik heb me moeten ziek melden, en dat terwijl ik niet ziek ben in mijn ogen. (Eerste ideaalbeeld van een goede werknemer: je meldt je enkel ziek als je echt ziek bent).
Ik doe zelfs mijn dochter overdag naar de onthaalmoeder of naar oma en opa. (Eerste ideaalbeeld van een goede moeder: je moet er voor je kinderen zijn). Moeilijk, oh zo moeilijk.