Als goed nooit genoeg is

Want als je als mama niet meer op je gevoel durft te vertrouwen, omdat je jezelf ervan overtuigd hebt dat je als moeder in de kern niet deugt, en je dus je uiterste best zal moeten doen om je kinderen een goede toekomst te geven zonder ze te beschadigen, dan ben je niet gebaat bij massa’s tips. Dan wil je gewoon een handleiding. Eén houvast die je zal behoeden van alle kwaad. Eén leidraad, die - als je hem nauwgezet volgt - zal voorkomen dat jij je kinderen tegen je wil om zal beschadigen.

Angst en eenzaamheid

Moeder worden, was voor mij, behalve iets moois en verrijkends, ook het begin van een leven vol angst en vaak eenzaamheid. Het is moeilijk om tastbaar te maken maar letterlijk ALLES maakte me bang. Wellicht klinkt dit nog niet als problematisch en misschien was het dat in het begin ook niet. Elke moeder kampt vroeg of laat wel met die onzekerheden en vraagt zich al eens af: “Doe ik het wel goed”.

Maar maanden tot jaren opgebouwd slaaptekort (wij zijn gezegend met twee kleine maar heel wakkere monstertjes) en heel veel tegenstrijdige adviezen later, brachten me op het punt waar de angst regeerde en ik niet meer durfde ‘niet bezig zijn’ met mijn kinderen. Elk moment moest waardevol zijn. Ik moest ten allen tijde in dezelfde ruimte zijn als mijn kinderen. Ik moest degene zijn die hen troostte, aankleedde, een bad gaf, in bed stak, ’s nachts opstond, naar school bracht, hen oppikte en dat élke dag. Als iemand anders of zelfs hun papa het eens deed, voelde ik me gefaald als moeder want ìk had er moeten zijn.

Amper nog sociale contacten

Ik deed nog amper iets en mijn sociale contacten droogden langzaam op. ’s Avonds was ik te moe, in het weekend en overdag wilde ik altijd bij mijn kinderen zijn. Als we al iets met vrienden samen deden met de kinderen erbij, kon ik met niemand praten want ik MOEST met mijn kinderen bezig zijn. Ze ook maar een moment geen aandacht geven, gaf me het gevoel ze te verwaarlozen, niet in hun behoeften te voorzien en dat maakte me een slechte moeder.

Wanneer we ergens waren waar ook bevriende mama’s rondliepen met hun kinderen, meed ik contact omdat ik voelde dat ik anders was. Ik was er van overtuigd dat zij mijn manier van ‘moederen’ wel zouden veroordelen. Tegelijk voelde ik me intens verdrietig en wilde ik wel uitgillen “Help mij, ik wil dit ook niet, maar ik kàn niet anders, ik weet niet hoe!”.

Sommige bevriende moeders voelden zich niet op hun gemak bij mij omdat ik wél altijd bij mijn kinderen was, voortdurend met hen speelde en hen zelden een keertje weg deed. Ze gingen er van uit dat, als ik het zo belangrijk vond om altijd bij mijn kinderen te zijn, ik hen wel minder goede moeders zou vinden omdat zij wel af en toe tijd voor zichzelf uittrokken en de kinderen eens weg deden.  Iemand zei me zelfs: “Als ik jou bezig zie, voel ik me zo’n slechte moeder.” En al wat ik kon denken, was: “Je moest eens weten. Ik doe dit niet omdat ik dit wil, ik doe dit omdat ik niet anders durf. En ik ga hier aan kapot!”. Zij dachten dat ik hen wel een minder goede mama zou vinden omdat zij niet deden wat ik deed, maar het enige wat ik wilde, was vragen: “Hoe doen jullie dat? Ik wil ook kunnen wat jullie kunnen!”.

Het gekke is dat ik bij anderen wel kon zien dat het nodig is om tijd voor jezelf te nemen, dat je kinderen er juist heel veel van leren als ze de kans krijgen relaties op te bouwen met anderen, in contact komen met andere omgevingen en opvattingen.

Maar zelf kon ik het gewoon niet. Want telkens wanneer ik het probeerde, kwam die angst opzetten. Was er een stem in mij die zei dat ik faalde, dat ik hen verwaarloosde, dat ik niet deugde, dat ik niet mocht genieten van tijd voor mezelf.