4107fi.jpg

Als je afscheid moet nemen van je prille zwangerschap voor je eigen gezondheid

29/08/2016

In de wolken ... en dan, dan is er partiële mola-zwangerschap.

Helemaal anders

8 augustus
Een positieve zwangerschapstest en nadien bloedresultaten! Helemaal in de wolken met het nieuws. Ondanks dat ik bijna 17 maanden borstvoeding geef (en nog geen menstruatie heb gehad), komt de wens voor een 2e kindje uit. Prachtig. Verbaasd. Wonderlijk. De eerste echo volgt op 19 augustus.

We leven op een geheim wolkje en gniffelen van plezier. Stilletjes droom ik van onze dochter, die verzot is op baby's, samen met haar zusje of broer.
Stilletjes maar heel voorzichtig denk ik na over namen, denk ik aan de toekomst, praat ik over de toekomst...

Toch is deze zwangerschap wel helemaal anders naar mijn gevoel. Maar ach, blijkbaar is dat normaal. Niet elke zwangerschap is hetzelfde.

Molazwangerschap? Doe niet zo gek

Wanneer ik de bloedresultaten kreeg van mijn huisarts, stonden mijn HCG-waarden op +644. Meteen op zoek naar het aantal bijhorende weken. Ergens in de kantlijn valt mijn oog op 'molazwangerschap', op 2 websites.

Raar, maar deze blijft plakken op mijn netvlies. Omdat ik het zo wonderlijk vind zwanger te zijn ondanks de borstvoeding, en het bijna niet kan geloven, vermeld ik die molazwangerschap even tegen mijn man. 'Doe niet zo gek, hoeveel vrouwen kunnen hiermee te maken hebben?' Juist ja. Heel weinig... het is een zeldzame aandoening.

Er blijft iets knagen

Tijdens de bijna twee weken die verlopen, blijft er iets knagen. Iets voelt anders, ik kan het niet beschrijven. Ik laat ook vallen dat het lijkt alsof ik al langer zwanger ben... het beginnende gevoel van een onderbuik die groter wordt en binnen een paar weken vraagt om een zwangerschapsbroek - wat vroeg niet? Misschien is het een tweeling? Of als ik op mijn buik lig, ook dan voel ik al dat ik zwanger ben. Mja, misschien inderdaad een tweeling?

Mijn vermoeden en angst blijkt waar te zijn. Tijdens de eerste echo merkt mijn gynaecoloog (een topvent trouwens) onmiddellijk op dat er iets niet klopt. De placenta is groot en hij ziet dat ze heel 'oneffen' is.  Hij ziet ook geen vruchtje. Ik daarentegen zie wel iets en dan, dan zien we het hartje kloppen. Jouw hartje, kleintje.

Mijn dokter draait er geen doekjes om. Hij vermoedt een partiële mola. Ja, kleintje, jij zal groeien. Jouw hartje klopt. Maar uiteindelijk zal je hartje waarschijnlijk stoppen met kloppen. Je hebt hoogstwaarschijnlijk dubbele chromosomen, wat betekent dat je niet levensvatbaar zal zijn.

Snel beslissen

En nu? Ik zit daar. 

Mijn echtgenoot zit buiten in de wagen te wachten met onze slapende, schattige peuter.

Terwijl de dokter alles in zijn macht doet om zoveel mogelijk informatie op te zoeken (niet simpel want er is heel weinig over te vinden), sms ik naar mijn man dat het niet goed is.

Ik vraag wat de gevolgen zullen zijn. Een curettage. Wat eigenlijk neerkomt op een abortus, naar mijn gevoel. Maar hij wil nog afwachten. De grootte van het vruchtje, ja jij kleintje, stemt overeen met mijn bloedwaarden. Maar hij wil wel snel beslissen. Een mola is een goedaardige (oncologische) aandoening maar kan ontaarden in een kwaadaardige tumor.

Wanneer de blaasjes op de placenta zich alsnog verspreiden in het lichaam, dan zijn we verder van huis. Daar wil ik even niet bij stilstaan.
 

Hoe langer, hoe groter het risico

Eerst moet mijn bloed nog getest worden door hetzelfde labo. Maar als ik de weinige vrouwen, een partiële mola is nog zeldzamer dan een volledige, hun getuigenissen lees dan blijven deze waarden de groei van de foetus volgen tot wanneer er zich een miskraam voordoet. Meestal weet men pas dat het over een partiële mola gaat na een biopsie op de placenta na de curettage of bevalling.

Godzijdank is mijn gynaecoloog er vroeg bij. We zijn 6 weken zwanger.

Ik loop verloren. Ik wou dat het al maandag was. Ik ben bang. Verdrietig. Maar ook vastberaden.  Ik wil dat alles zo snel mogelijk doorgaat. Al betekent dit, kleintje, dat ik dan snel van jou afscheid moet nemen. Maar ik moet denken aan je zusje, je papa en mezelf. Hoe langer de mola in mama's lichaam zit, hoe groter het risico. Ik weet dat je ons op een dag tijdens te zwangerschap waarschijnlijk zal verlaten. Ik moet kleintje, ik moet.

Ik ben bang

Tranen, emoties.

Ik ben bang voor de curettage, kleintje te moeten afgeven, de ingreep op zich, de opvolging nadien. Mijn HCG-waarden moeten snel dalen. Dalen ze niet, dan zal er chemo nodig zijn.

Ik ben bang van de duik die mijn hormonen zullen maken. Voor mijn dochtertje had ik een miskraam vroeg in de zwangerschap. Wat voelde ik me leeg, wat een emoties. Ik huilde zelfs omdat ik mijn sleutels niet vond.

Ik ben bang voor wat komen zal. Weken aan een stuk bloed prikken als opvolging. Eventueel de onzekerheid bij een volgende zwangerschap (wat niet meteen kan of mag), al is dat het allerlaatste in mijn gedachten.

Ondraaglijk

Alle zwangerschapskwaaltjes heb ik. Ik ben dan ook zwanger. Maar als ik aan alles denk en dat er nog x-aantal dagen zullen verlopen voor er knopen worden doorgehakt en acties worden ondernomen, het maakt het voor mij mentaal bijna ondraaglijk.

Gelukkig is er mijn man en onze lieve dochter. Wat zie ik jullie graag. Ik ben dankbaar dat ik jullie heb. Mijn man, mijn steun. Ons prachtige peuterdochter die mijn gedachten doet verzetten...

- Gastmama Melissa