Als je de enige in je vriendengroep bent met een kindje
Waardoor de zoon meeging op stadsuitstapjes en musea en etentjes en genoot van het gezelschap van die grote mensen. Maar ook:
Niemand vroeg hoe dat geweest was, zo’n ongeplande keizersnede.
Twee mensen wilden thuis op bezoek komen, de avond dat we naar huis kwamen uit de kraamkliniek.
Er werd ’s avonds laat getelefoneerd, om te vertellen over een geziene expo, zo rond 21.40 (Moe? Hoezo?).
Tijdens de kleutertijd schoof dat bellen op naar 20.00 (Bad- en bed- en voorleesritueel? Hoezo?).
Vrienden vroegen welk boek ik recent gelezen had. De bijsluiter van de anti-refluxmedicatie telde niet. En Pluk van de Petteflet later eigenlijk ook niet.
Niemand stelde voor naar de dino-expo, de dierentuin of een speeltuin te gaan.
Een vriendin wou de zoon meenemen op ontbijt de ochtend nadat hij een week op tentenkamp geweest was (Slapen tot 11.00? Hoezo?).
Gelukkig was er de schoonzus, de vriendin van de prenatale en bleek de schoolpoort een hotspot om vriendinnen-met-kinderen te maken.
En toen de zoon puber werd en het eindeloze geregel en georganiseer grotendeels achter de rug was (de grootouders deden niet mee), toen, welja, toen stuurde een vriendin me een artikel over het schone principe van ‘it takes a village to raise a child’. Ik was vergeten hen een uitnodiging te sturen, om een keer in mijn village te komen logeren, denk ik achteraf.
Renilde
