Als je eigen moeder borderline heeft en je zelf een ander pad kiest
Weg afgelegd
Ik ben opgegroeid in een gescheiden gezin en mijn moeder heeft borderline. Zo heb ik al een hele weg afgelegd naar hoe ik wil zijn. Want ik wil zeker niet in hetzelfde patroon hervallen. Zo heb ik, in samenspraak met mijn man en de psycholoog, de band met haar volledig verbroken. Uit bescherming voor mezelf en voor onze kinderen.
Binnen de grenzen van het normale
Ik prijs me zeer gelukkig dat ik ‘normaal’ (nee, niemand is 100 % normaal, maar ik val binnen de normale grenzen :-)) functioneer. Dat ik, voor de vicieuze cirkel weer rond was, een afslag heb genomen. Ergens wil ik geloven dat een zieltje mijn leven voor een stukje mee stuurt, dat me kansen biedt die ik uiteindelijk nog wel zelf moet grijpen, maar dat de weg open houdt voor mij.
Zonder (groot)moeder
Ik heb het typische huisje-boompje-beestje-leven met een prachtige man, drie fantastische kids, vast werk, een mooi huis… Maar toch is het bij ons net iets anders. Hoe leg je het uit aan je kinderen dat ze zullen opgroeien zonder grootmoeder uit bescherming voor mezelf en voor hen? Dat mama niet zo’n rooskleurige jeugd heeft gehad en heel moeilijke keuzes heeft moeten maken? Dat mama met een constante schrik leeft voor haar moeders klauwen? Dat het vechten is tegen de maatschappij?
Buitenwereld ziet het niet
Voor de buitenwereld lijkt mijn moeder namelijk de ideale (groot)moeder door haar façade. Ik zou haar eerder omschrijven als een wolf in een schapenvacht. En steeds hetzelfde dilemma: je hebt maar één moeder, dus daar moet je toch wel heel goed over nadenken. Wel, dat heb ik gedaan en ik kom steeds weer tot dezelfde conclusie… Behalve het feit dat zij mij het leven heeft gegeven, heeft ze me niets dan ellende bezorgd.
Leg het maar uit…
We geven onze kinderen uitleg, maar op hun niveau. En ooit, als ze er klaar voor zijn, zal ik mijn verhaal wel doen. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen niet te veel lijden onder heel de situatie.
Borderline… Het laat zijn sporen na.
