4959fi.jpg

Als je hoopt dat je tweede keizersnede helemaal anders zal verlopen dan de eerste

19/10/2017

Een tweede kindje op komst, hoera! Al van bij de eerste echo wist ik hoe laat het was: opnieuw een geplande keizersnede. Mijn lijf laat niet veel ruimte voor een natuurlijke bevalling. De combo van een rugprothese, een reumaziekte in bekken en wervels én de littekens die ons liefste stuitliggertje achterliet, sluit een veilige arbeid uit. Vind ik dat jammer? Ergens wel. Mijn nieuwsgierigheid is groot, maar mijn pechstrookgehalte doorgaans nog groter. Dus waarom onnodige risico's nemen?

Geen déjà vu

En toch mag de geschiedenis zich niet helemaal herhalen. Het doordacht ingevulde geboorteplan leek drie jaar geleden wel verdwaald tussen het medisch afval. Weken op voorhand maak je afspraken, die op een van de meest kwetsbare momenten uit je leven gewoon aan steriele Crocs worden gelapt. Ik zal nooit vergeten hoe de gynaecologe - die ik tot op dat moment slechts één keer had ontmoet - bulderde "Waar blijft die vader, ik heb de baby al vast, hoor". Mijn wederhelft stond dus op een haar na te laat aan mijn zijde en mocht niet voorbij het fameuze blauwe doek voor een paar foto's. Mijn verzoek om zelf de geboorte te mogen zien werd beantwoord met een droge "Kijk anders maar gewoon in de lamp". Joepie, een vage, fletse weerspiegeling van het moment waarop ik mama werd.

En dan lag ik daar, verdoofd van net onder mijn borsten tot aan mijn tenen, letterlijk leeggehaald, terwijl man en kind verdwenen in een apart kamertje. Geen woordje uitleg, geen glimp van mijn kersverse spruit. De dokter verdween, de assistenten begonnen het slagveld te hechten. Een paar minuten mocht ik haar zien, schreeuwend en mamahongerig, met dat blauwroze gestreepte ziekenhuismutsje op haar knalrode hoofd. En toen verdwenen ze weer. De enthousiasteling die mijn "mooie, grote placenta" kwam tonen was een hele magere troost. Wauw, ze hadden toch iets van mijn wishlist onthouden.  Ik verhuisde naar recovery tot er opnieuw beweging in mijn benen kwam. De minuten tikten veel te traag weg. Dat ongeduldige gevoel vergeet ik nooit meer.

Deze keer zal het anders zijn.

Huid op huid

Toen we besloten aan een tweede kindje te beginnen, ging ik bewust op zoek naar een nieuwe, vaste gynaecologe. Via een fijne vriendin had ik al horen vliegen dat deze het allemaal anders aanpakt. Eerst zien, dan geloven. Want de teleurstelling zat nog erg diep. Tijdens de eerste consultatie, lang voor er sprake was van een nieuwe zwangerschap, gooide ik meteen mijn vragen op tafel. Of zij wél ruimte laat voor de wensen van moeders? De glimlach die ik terugkreeg was alvast geruststellend.

Deze week werd alles pas echt concreet. 22 december: delivery day. En die zal er, zonder complicaties uiteraard, als volgt uitzien:

Meteen na de ruggenprik komt de papa erbij. Op het moment dat het kindje klaarzit, valt het doek om mee te kijken. En het mooiste van al: na een zo kort mogelijke controle door de pediater komt het baby'tje naakt op mijn borst te liggen, samen knus onder een warme doek, gedurende zeker een kwartier. Als de eerste voeding dan al start, worden we zelfs niet meer gescheiden na de hechting, en verhuizen we als intact gezinnetje naar onze kamer.

Ik kon wel janken, van pure opluchting.

Relax

Dat deze zwangerschap over het algemeen veel minder gespannen verloopt, doet natuurlijk ook al wonderen. Geen overmedicalisering, geen ongezonde fixatie op gewicht. Mijn weegschaalvrees is er niet per se kleiner op geworden. Maar nu sla ik minstens mijn ontbijt niet meer over, uit schrik om boze blikken te krijgen omdat ik 150 gram meer dan gemiddeld ben bijgekomen. Het vertrouwen dat lange tijd zoek was, groeit samen met mijn - op dit moment - vrolijk dansend mensje in de buik. Nu nog duimen dat alles volgens plan mag verlopen.