Als je kind last heeft van nachtangst
Ogen wijd open, lijkbleek en nat van het zweet
“Ik wil mijn mama!” “Nee, mamaaaa!” Het ging luider en luider, dus ging ik snel terug naar boven.
Toen ik het licht aanstak, zag ik dat Matteo recht zat in zijn bed. Zijn ogen wijd open, lijkbleek en nat van het zweet. Mijn moederhart schrok van wat ik zag…
Hij riep nog steeds: “Mama, ik wil mijn mama!” Ik pakte hem vast en zei dat mama bij hem was, maar hij werd kwaad, begon te schoppen en te slaan naar alle kanten. Ik stond echt machteloos, tranen stonden in mijn ogen want ik kreeg mijn zoon niet rustig.
De papa kwam erbij en nam Matteo vast. Weer begon hij te roepen en te tieren. Uiteindelijk lieten we hem los en bleven we hem beiden op een rustige toon toespreken. Op den duur werd zijn ademhaling rustiger en ging hij weer liggen. Al snikkend viel hij weer in slaap.
De papa en ik waren volledig aangeslagen en gingen weer naar beneden. Ik sliep die nacht niet gerust. Wat als dat nog eens gebeurde??
De volgende ochtend was er niets aan de hand, Matteo was weer vrolijk als altijd en klaar om een nieuwe dag school te starten.
Nachtangst: tips van de huisarts
Ik ging te rade bij de huisarts, en hij vertelde mij over nachtangst. Daarna ging ik op zoek naar info op het internet.
We merkten een duidelijke trigger bij Matteo: Als de dag veel te druk was kreeg hij een nachtangst.
Als ouder probeer je daar wel op te letten, maar je hebt niet in de hand wat er gebeurt op school of in de opvang.
Het gebeurt bij hem meestal een uur nadat hij in slaap is gevallen.
Tips die we kregen van onze huisarts:
- hem zeker niet proberen wakker te maken of aan te raken
- zorgen dat hij zich niet kan kwetsen
- hem rustig toespreken.
Te druk
En die tips werkten. Al kreeg hij af en toe (als het inderdaad wat drukker was) nog een nachtangst. Bij mooi weer in de opvang kunnen de kids bijvoorbeeld buiten spelen. Maar toen het op een dag regende en ze allemaal moesten binnen blijven, gaf dat een nachtangst voor Matteo. Allemaal binnen een hele dag was te druk voor hem op dat moment.
Ik liet het licht uit, ging ik op mijn knieën zitten naast het bed en zei “sssht” “Ssssht” Toen ik zag dat hij rustiger werd streelde ik hem over zijn hoofdje en bleef bij hem dit doen tot hij helemaal rustig was.
Je staat er machteloos tegen als ouder, je kind zo zien en amper iets kunnen doen… Gelukkig wist de huisarts ons te vertellen dat het iets is waar hij uit zal groeien. En we merken inderdaad wel dat de nachtangsten in een jaar tijd minder en minder voorkomen.
Ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt omdat ik weet dat er nog ouders zijn die dit meemaken.
Nu maak ik er al soms grapjes over tegen de papa “het is een fase, gaat wel over :) “
