Als je slecht nieuws krijgt tijdens de zwangerschap en je bang moet afwachten

Na een korte tijd had ik al vrij snel door dat ik zwanger was. We waren zo gelukkig! Helaas was dat van korte duur: op 24/12/2018 kreeg ik een miskraam. En ook al was het in een heel vroeg stadium, het deed toch verdomd pijn om te weten dat je een kindje verliest…

Even rust

We besloten om het even te laten rusten en te wachten tot we er terug klaar voor waren…  Door het zware jaar voelde ik mijn lichaam meer en meer wegzakken: ik was op. Ik kon niets meer aan en kon ook niets meer verdragen.

Mijn huisarts stelde toen voor om een korte periode thuis te blijven om mij zelf wat meer tijd te geven, want ja, het waren zware maanden geweest.  In april bedacht ik me: “Ik moest mijn regels toch krijgen vandaag?” Na een testje wist ik het zeker: ik was weer zwanger! #zwangerschapnummerdrie

Zwanger of niet?

We waren voorzichtig gelukkig. Op 7 weken gingen we voor het eerst naar de vroedvrouw en daar kwam weer een verhaal: “Ik zie niets op de echo??”

Wat vreemd… Na een bloedtest bleek dat ik wel goede HCG-waarden had en dus duidelijk zwanger was. Ze spraken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap… Nee, niet nog eens!

Twee dagen later werden we terug verwacht bij de gynaecoloog. Na een inwendige echo bleek dat ik toch zwanger was, het was gewoon even zoeken. Na een paar duwtjes op mijn buik kwamen de woorden “PROFICIAT, U BEN ZWANGER!” Er vloeiden toch wel traantjes van geluk!

Slecht nieuws

Na de 12 weken echo wisten we aan de hand van de NIP- test dat alles goed was. Ook de opeenvolgende echo's waren altijd positief. Tot de 20 weken echo … Na een lange echo kwamen de verschrikkelijke woorden “Ik vrees dat ik niet zo’n goed nieuws heb, uw baby'tje heeft een gaatje in het middenrif waardoor de maag en darm in de borstholte zitten. Daardoor kan uw baby weinig tot geen longen ontwikkelen.”

Het werd even allemaal zwart voor mijn ogen. Ik wist niet wat ik hoorde, en ben als een kip zonder kop naar huis gereden, zonder te weten hoe. Eenmaal thuis zakte ik ineen. Die nacht was ik in mijn hoofd al afscheid aan het nemen van mijn ongeboren kindje …

Allerlei onderzoeken

De volgende dag werd ik in de ZOL GENK verwacht. Daar zou een andere, gespecialiseerde gynaecoloog een duidelijkere echo nemen. Na een grondig onderzoek bleek dat we nog goede kansen hadden om onze baby een zo normaal mogelijk leven te kunnen geven, maar daar durfde de gynaecoloog geen procenten op te plakken, dat zouden ze in Leuven doen, waar we de week erna werden verwacht.

Maar eerst moesten we nog een vruchtwaterpunctie laten uitvoeren om zeker andere afwijkingen uit te sluiten. Een week later kregen we gelukkig aan de telefoon te horen dat deze goed was.

Op naar Leuven, waar we verwacht werden voor nog eens een uitgebreide echo.  Ook daar kregen we weer te horen dat we in de minst ergere categorie zaten. Concreet bleek dat de linkerlong niet zichtbaar was en dat we moesten afwachten, maar dat de rechterlong wel goed was en voldoende plaats had om te groeien. Wat het hartje van de baby betreft: die is ook verplaatst naar de rechterkant, doordat de maag en de darmen het hartje hebben doen opschuiven.  

Bang afwachten

Nu is het bang afwachten. Het zou nog kunnen verslechteren, maar laat ons hopen van niet.  Binnenkort worden we weer verwacht in Leuven verwacht voor meer onderzoeken waaronder ook een MRI. We hopen op een goed resultaat, wordt vervolgd…

We weten sowieso wel al dat ik in het UZ Leuven zal moet bevallen, waar mijn kindje onmiddellijk aan de beademing zal worden gelegd uit voorzorg. Ons kindje zal onderzocht worden om te zien hoe goed of slecht de longen zich ontwikkeld hebben. Vooral de rechterlong is voorlopig nog een raadsel.

Afhankelijk van de stabiliteit van ons kindje zal het zo snel mogelijk worden geopereerd, om de orgaantjes terug te plaatsen en het gaatje in het middenrif te dichten. Het worden lange maanden, maar we gaan ervoor!