Als je zus geen deel uitmaakt van je gezinsgeluk
Ik keek op naar mijn zus
Ik heb twee lieve, kleine, prachtige kinderen, een man, een leuk huis, toffe vriendinnen, een superlieve mama (lieve ouders, maar mijn mama is toch wel speciaal :-) ) en een oudere zus. Mijn oudere zus... het mooiste meisje van de klas, altijd geweest... Het meisje naar wie ik opkeek. Ze was een durfal, had een grote mond, veel vrienden en ik was het verlegen kleine zusje met blokjes op haar tanden en pukkels op haar gezicht. Jarenlang wilde ik zijn zoals zij, maar nu blijft daar niks meer van over.
We hadden altijd een goede band
Ik ben gewoon zo teleurgesteld! Ik kan het niet anders zeggen. We zijn zo verschillend, altijd geweest. "Je hebt nooit 2 dezelfde kinderen,"' zeggen ze altijd en dat is perfect van toepassing op ons. Los van het feit dat we zo verschillend zijn, hadden we wel altijd een goeie band. Ze zou me altijd verdedigd hebben en ik had haar mogen bellen in het midden van de nacht, ze zou er gestaan hebben.
Onze levens verliepen totaal anders
Maar onze levens zijn volledig anders gelopen, zij rolde van de ene destructieve relatie in de andere, had foute vrienden en ik bouwde een leven op, kocht een huis, stichtte een gezin. Ze wilde per se meter worden als ik een kindje zou krijgen en dat is ze ook geworden. Dat wou ik zelf ook. Alleen, meter zijn heeft voor mij een andere betekenis. Ze ziet mijn meisjes heel graag, dat weet ik, maar ... erg aanwezig is ze niet, integendeel.
De rekeningen en aanmaningen stapelen zich op
Ik krijg het moeilijk over mijn lippen, maar ik moet het er eens uitgooien: mijn zus is drugsverslaafd, gokverslaafd en zwaar depressief. Ze kan niet voor zichzelf zorgen, woont terug bij mijn ouders en de rekeningen, aanmaningen en aangetekende zendingen stapelen zich op. Onlangs stond er zelfs een deurwaarder aan de deur... Nu ik zelf moeder ben, snap ik maar al te goed wat mijn moeder nu doormaakt. Het moet verschrikkelijk zijn om je kind zo te zien ontsporen. Het is loodzwaar voor mijn moeder, mijn moeder die eindelijk eens van haar welverdiende pensioen zou moeten genieten en die voor ons alles gedaan heeft en zichzelf jaren weggecijferd heeft...
Ik heb een zus, maar tegelijk ook niet
Maar het is ook zwaar voor mij. Ik had me het leven met mijn kinderen en mijn zus helemaal anders voorgesteld. Ik zag ons uitstapjes doen, gaan winkelen of ik zou haar eens vragen om te babysitten. Niets is minder waar. Ik kan haar niks vragen. Ze slaapt godganse dagen. Ik kan geen leuke dingen voorstellen, want ze is er gewoon niet. Ik wil zoveel doen, ik wil genieten, ik wil haar erbij. Ik voel me alleen als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb een zus, maar toch ook weer niet. Ik doe alles alleen... ik ga alleen wandelen op woensdag met de kinderen, ik ga alleen fietsen, shoppen,... Ik kan nooit eens vragen of ze de kindjes eens wilt gaan afhalen of wegbrengen, want ik kan gewoonweg niet rekenen op haar. Het zou zo leuk kunnen zijn.
Ik zie hoe het anders kan
Mijn zus is nog een schim van zichzelf, helemaal niet meer de persoon naar wie ik ooit zo opkeek. Ze kreeg en krijgt nog altijd onvoorwaardelijke steun van ons, maar het is amper nog houdbaar en hoe langer dit aanhoudt, hoe meer ik besef dat ze waarschijnlijk nooit actief deel zal uitmaken van ons gezinsleven. Het doet me pijn, ik zie hoe het anders kan... Ik zie mijn vriendinnen plezier maken met hun broers en zussen en ik zie hoe het daar wel kan. Hoe daar broers en zussen trots meedoen aan leuke activiteiten, feestjes,...
Cadeautjes krijgen de kindjes niet, want daar is geen geld voor
Mijn kinderen kennen haar als 'meter' die eens binnenspringt om de zoveel tijd en dan 15 min. komt spelen en er weer vandoor gaat. Zij zijn dan dolenthousiast, maar gelukkig beseffen ze niet wat er allemaal aan de hand is. Cadeautjes krijgen ze niet, want ze heeft geen geld. Alles gaat op aan lucht... drugs en gokken. Cadeautjes moeten niet, begrijp me niet verkeerd, maar weet je... mijn kids zijn blij met een prul, maar zelfs dat kan niet. Het frustreert me enorm dat ze wel geld heeft voor al die andere vuile troep, maar dan bij elke verjaardag of gelegenheid tegen me zegt 'ze beseffen het toch nog niet, dus ik heb niks gekocht, want ik heb het niet zo breed momenteel'. Ik hoop alleen dat het bij mijn kinderen anders loopt, dat ze later samen als zussen met hun kinderen allemaal samen leuke dingen kunnen doen. Ik mis dit allemaal zo verdomd hard!
k kan er een boek over schrijven
Dit is mijn verhaal. Ik heb geprobeerd om het beknopt te houden, maar ik zou er een boek kunnen over schrijven jammer genoeg. Het klinkt zo banaal als ik het nalees, er zijn mama's die veel ergere dingen meemaken, dat besef ik maar al te goed. Ik heb 2 gezonde kinderen en mag me heel gelukkig prijzen, maar toch voel ik me soms zo alleen en ongelukkig.
