Borst of fles: we zijn allemaal vrouwen en we zijn allemaal moeders

Of je nu de borst geeft of de fles; je bent een even goede mama. En geen van beide zou een taboe mogen zijn. 

Allemaal mama's

Ik vind het oprecht jammer dat mama’s die in het openbaar de borst geven soms vreemd worden bekeken. Een tijdje geleden nog nam in de VS een man een foto van een vrouw die borstvoeding gaf aan haar baby in een eetzaak en postte die doodleuk op Facebook. Hij vond het blijkbaar niet gepast. Nu, iedereen heeft het recht op een vrije meningsuiting, maar ik denk dan: Jezus, kijk dan naar de andere kant. Het is een bòrst, geen atoombom of zo (nu ja, tenzij er héél veel melk in zit, dan lijkt het soms een beetje op een atoombom van ver). Het kind moet eten, de moeder geeft de borst, dus het lijkt me dan ook vanzelfsprekend dat je niet per se in een donker keldergat moet gaan kruipen om je baby eten te geven. Daar is niets seksueels aan; het is wat het is.

Ik vind het even jammer dat vrouwen die ervoor beslissen om geen borstvoeding te geven soms vreemd worden bekeken. De online video community Channel Mum stelde na onderzoek vast dat mama's die de fles gaven heel hard onder druk staan. Ze hebben het kind een naam gegeven: 'bressure'; naar 'breast' en 'pressure'. Ik denk dan: we zijn allemaal mama’s, en we willen allemaal het beste voor ons kind. Er is geen zwart of wit. Als het niet lukt of je ziet het niet zitten, dan is dat zo; de ene moeder heeft meer geduld en draagkracht dan de andere. Maar je ziet je kind niet minder graag door het de fles te geven.

Mijn verhaal

Ik heb zelf ook borstvoeding gegeven bij mijn eerste en ik was eigenlijk stiekem wel wat jaloers op vrouwen die zo eens snel 5 minuutjes hun kind konden aanleggen terwijl ze rustig een koffietje zaten te drinken op een terras. Ik droomde daar ook van, maar bij mij duurde elke voeding minstens een uur, en dan vaak nog met tussenpauzes. Het vlotte niet echt, met andere woorden, en op een gegeven moment ging één van mijn twee borsten in staking. Na het gebruik van een tepelhoedje en tientallen lawaaierige afkolfsessies later deed ze het weer, maar tegen dan was ik een beetje op. Op de rand van een zenuwinzinking, postnatale depressie, wie zal het zeggen... 

Maar goed, ik wou het beste voor mijn kind, dus ik bleef gaan met die banaan (of met die borsten, beter gezegd). Na bijna drie maanden stopte ik met borstvoeding en ik begreep niet goed wat er juist allemaal was gebeurd… Ik had vooral gehoord dat het zo gemakkelijk was, de borst geven, dat er niets dan voordelen aan verbonden waren, dat dat zalig zou moeten zijn. Waarom was ik daar dan niet in geslaagd? Waarom had ik daar zo niet van kunnen genieten?

Bij mijn tweede besliste ik daarom de fles te geven. Na de geboorte werd ze op mijn borst gelegd, net zoals mijn eerste dochter, alleen was het nu niet om te drinken. En toch was mijn liefde voor haar vanaf die allereerste seconde even groot (foto rechts), even diep en even onvoorwaardelijk als de liefde die ik voor haar zus had gevoeld. De eerste nachten in het ziekenhuis waren even pittig, maar diep vanbinnen was ik ergens wel opgelucht dat ik deze keuze had gemaakt.