Dat ik soms een beetje jaloers ben op al die perfecte mama’s
De bel gaat. Daar sta ik dan: vettig haar, witte vegen tandpasta creatief verspreid over mijn trui en een babypeuter op de arm - meer snot dan kind. Plots verschijnt er weer zo'n moeder die het ogenschijnlijk allemaal voor elkaar heeft: ze straalt.
Nieuw dieptepunt
Ik kijk eens naar mijn rommelgezinnetje en bereik een nieuw dieptepunt: terwijl ik de peuter op de grond zet om de kleuter van haar jas te ontdoen, ontdek ik een bruine plek. En dan maak ik een cruciale fout: ik ruik eraan.
I am not shitting you. Mijn kleinste heeft zijn gevoeg gedaan op mijn winterjas. Een jas die enkel naar de droogkuis mag. Ik veeg een vettige lok haar weg en probeer mijn cool te bewaren. 'Alles in orde?' vraagt de mooie mama.
Geen topdag
“Euh, niet zo'n topdag,” geef ik toe. “En hoe gaat met jou?” “Ook niet super, die van ons was al om 6u wakker, vreselijk.” Ik bijt op mijn tong, mijn snotjong (letterlijk, want hij is verder een topkereltje) was er al om 5u. “Oh bah,”, antwoord ik, “gruwelijk”.
En plots besef ik weer, oh bah, dat mijn arm vreselijk stinkt. Ik wil weg. Het is laat. Ik kan zelfs niet meer naar huis om mijn jas te wisselen. Ik zie de mooie vlekvrije mama naar haar al even vlekkeloze auto wandelen. Och ja, nog even en het lukt me ook. Over ongeveer 5 jaar ofzo…
