De eerste kraamtijd versus de tweede

22 januari 2015. Onze zoon kwam na een zware bevalling als sterrenkijker ter wereld. Hij werd op mij gelegd en wat ik voelde was… helemaal niks. Totale apathie. Ik was kapot, zowel mentaal als fysiek. Als ik naar mijn zoon keek, voelde ik afstand.

In de dagen die volgden op de bevalling, maakte die apathie stilletjes aan plaats voor paniek en radeloosheid. ‘Ik kan dit niet. Ik wil dit niet.’ Een mantra die maandenlang door mijn hoofd zou spoken.

Doffe blik en fake smile

Iedereen rond mij was blij voor ons en ik deed vrolijk met hen mee. Ik deed alsof, al heeft het lang geduurd voor ik dat zelf besefte. Als ik nu terugkijk naar foto’s van toen, zie ik mijn doffe blik en fake smile. Niemand die het toen opmerkte. Enkel mijn man zag dat er iets mis was.

Er waren uiteraard ook gelukkige momenten die eerste maanden met Aldo, maar toch, de paniek, de stress overheerste. Als ik met Aldo ging wandelen waren de knokkels van mijn handen spierwit omdat ik het handvat van de kinderwagen zo hard omknelde. ’s Nachts bonkte ik radeloos met mijn hoofd tegen de muur. En al die tijd hoopte ik dat iemand zou zien dat ik het niet kon en Aldo zou meenemen. Een wens die ik niet luidop durfde te zeggen en die ik nu nauwelijks nog kan begrijpen.

Aldo was 3 maanden toen ik in therapie ging en vanaf dan ging het stilletjes aan beter. Zes maanden was hij toen ik me voor het eerst een beetje mama voelde. Daarna werd het (over het algemeen) alleen nog maar leuker en gemakkelijker. En toch, een tweede kind? Daar kon ik die eerste jaren zelfs niet aan denken. Dit allemaal nog eens meemaken, nog een keertje door die hel moeten? Liever niet…