De eerste weken mama zijn…

Mijn zwangerschap liep super goed. Ik had amper kwaaltjes. Was fysiek actief tot aan de bevalling en kon echt genieten van mijn bolle buik. Dus ik had er alle vertrouwen in dat het allemaal goed zou komen. Samen met mijn partner telden we de dagen af. We keken er enorm naar uit!

Lange en intensieve bevalling

De bevalling zelf was lang en intensief, kwam traag op gang. Maar na 23u weeën kwam onze prachtige dochter ter wereld. Zoals iedereen zegt ben je de pijn dan snel vergeten. We waren allebei doodmoe. Door de lange arbeid waren we al twee nachten slaap kwijt. Maar op dat moment denk je daar niet aan. De periode in het ziekenhuis kwamen we goed door. Al was ik ook blij dat we weer naar huis konden. De vertrouwde omgeving.

En toen kwamen we thuis...

Onzeker en doodmoe

Doodmoe en zoekend naar een nieuw ritme. Ik voelde me plots een wrak. De tranen waarvan iedereen zegt dat ze normaal zijn voelden niet zo. Ik voelde me onzeker, kon amper stoppen met huilen. Die roze wolk waar ze van spreken voelde ik in de verste verte niet. Ik wist dat dit kraamtranen waren en dat het zou beteren. Maar dat deed het niet.

De weken gingen voorbij en ik bleef me slecht voelen. Ik telde de uren af en elke ochtend was ik blij dat er weer een nacht gepasseerd was. Dat de borstvoeding dan ook nog eens slecht verliep, zorgde voor extra stress. Echte liefde voor onze dochter voelde ik niet en als die er wel was, was die enkel rationeel. Voor mij was het puur overleven.

Herkende mezelf niet

Ik herkende mezelf niet meer. Ik die altijd zo positief in het leven sta, amper stress heb, zelfzeker ben… Verschillende keren dacht ik een postnatale depressie te hebben. Want ik voelde mij écht ongelukkig, gevangen en afhankelijk van mijn dochter.

Mijn partner deed zo zijn best en was mijn grootste steun in deze periode! Echt waar!! Fantastische vent heb ik. Voor hem moet het ook niet gemakkelijk geweest zijn, mij steeds zo in tranen te zien.

En dan moet ik nog toegeven dat onze dochter gemakkelijk was. Ze sliep relatief goed, at goed en heeft in de eerste weken amper gehuild. Zelfs de befaamde krampjes bleven zo goed als achterwege. En toch kon ik het moeilijk verdragen, elke keer ze onrustig was of niet dadelijk na een voeding in slaap viel. Ik had er geen energie voor. Met haar was alles oké. Het was vooral mezelf waar ik een probleem mee had.

Onrealistische verwachtingen

Als ik het achteraf bekijk, dan denk ik dat mijn idee over het moederschap niet realistisch was. Mensen probeerden mij op voorhand te waarschuwen dat het soms moeilijk zou zijn. Maar mij zou het niet overkomen, mij onzeker voelen. Dat kon niet. Ik ging het allemaal aankunnen. Ik ging veel met mijn pasgeboren dochter buiten komen en uitstapjes maken! Tonen aan de wereld dat het ook gemakkelijk kan.  Blijkt dat ik serieus op mijn grenzen gebotst ben.