De perfecte zondag

2/05/2019

Door Mama Frie

Eén van de dingen waar ik al naar uitkeek om samen met onze kindjes te doen, nog voor ze er waren, was naar kindertheatervoorstellingen gaan. Tot nu toe was het er nog niet echt van gekomen (Bumbashows niet meegerekend), maar vandaag was het eindelijk zover. We brachten kleine broer naar oma en opa en reden naar Ieper, voor Lampionaio van Sprookjes enzo.

Bij het binnenkomen kreeg ik een klein paniekske, want de mevrouw die de tickets scande vroeg ons vriendelijk om onze schoenen uit te trekken en in de vestiaire achter te laten. Blijkbaar zou het publiek mee op het podium zitten. Paniekske inderdaad, want ik ben zo iemand die het niet over haar hart krijgt (lees: te lui is) om kousen met gaten weg te gooien, tot het écht écht ambetant wordt. Gelukkig was er nog niet al te veel volk aanwezig in de vestiaire, waardoor ik redelijk subtiel de 3 gigantische gaten aan mijn tenen kon wegmoffelen door mijn kousen wat te verdraaien.

Betoverend mooi

Op het podium gingen Benoit en ik op de stoelen achteraan zitten, Noah zat een paar rijen voor ons op een kussen, waar hij alles goed kon zien. De voorstelling was, kort gezegd, betoverend mooi. Alles wat ik van ons eerste theateruitstapje gehoopt had, en veel meer.

Maar om eerlijk te zijn, van de acteurs en het spel heb ik niet veel gezien. Ik zat de hele tijd naar dat ventje op dat kussen op de eerste rij te loeren. Hoe hij met open mond zat te kijken, mee lachte en klapte, helemaal en ongeremd meeging in het verhaal. Ik pinkte bijna een traantje weg, ware het niet dat ik mij intussen ook zat af te vragen wanneer ik hem laatst naar het toilet gestuurd had. Hij zat toch wel verdacht te wiebelen op dat kussen. Stel je voor, en dan dat plasje over dat podium… Rampscenario’s, toevallig ook 1 van mijn specialiteiten.

Nergens voor nodig, want bij het einde van de voorstelling was er geen plasje te bekennen en konden we na een high five aan de acteurs het podium met opgeheven hoofd verlaten. Mijn tenen kwamen wel terug gevaarlijk dicht bij de kousengaten, maar zeg nu zelf, wat is een blote teen tegenover een pipi-ramp?

Stralende lentezon

We visten onze schoenen terug op en besloten onszelf te belonen met een ijsje op de markt. Terwijl we in de stralende lentezon van een bolleke pistache en een bolleke chocolade genoten, keken we naar de luide kermisattracties aan de overkant van de straat. Iets minder mooi dan de theatervoorstelling, maar voor Noah even betoverend.

1 chocosmoeltje later stonden we dus weer naar hem te kijken, dit keer niet op een kussen, maar in een vliegtuigje met een Micky Mouse kop. Hoe hij er in op ging, zwaaiend en lachend, zo schoon, waarbij ik natuurlijk alleen maar mijn adem kon inhouden en hopen dat hij er niet uit zou vallen. Dan toch liever de pipi.