Eén jaar: een jaar ging nog nooit zo snel
Toen ik in een niet nader genoemde winkel met veel te smalle gangpaden rond waggelde en constant dingen omvergooide die ik onmogelijk nog kon oprapen, besefte ik dat de bevalling elk moment kon beginnen. Aan de kassa stond gelukkig maar 1 persoon voor mij. 1 gepensioneerd persoon, die het nodig vond om net nu een uitgebreide uitleg over de werking van haar spaarkaart te eisen. Ik bedacht dat, als het dan toch hier moest gebeuren, ik op zijn minst direct pampers en maandverband bij de hand zou hebben.
Gelukkig bleek dat niet nodig en stonden wij op dinsdag 3 april om 4u (jawel, ’s ochtends) voor de deur van het verloskwartier. Een kleine 11,5 uur later was hij er, onze tweede prachtzoon. Miro maakte met zijn 4,900 kg meteen indruk op alle aanwezigen, die mij vol ontzag aankeken. Ik kreeg nog net geen medaille, wel een taartje, wat natuurlijk ook welkom was.
Een maand geleden, exact 1 jaar later, stond er weer taart op het menu. Dit keer met een kaarsje erop, en grijpgrage handjes die zich net niet aan het vlammetje verbrandden. We smulden van de taart en van het gelukzalige gezichtje van de jarige, die er duidelijk ook van genoot. Bijna vergaten we te zingen, maar we maakten het goed met Happy Birthday én Lang zal hij leven, terwijl Miro de maat zwaaide.
Hoewel dit voor ons 1 van de meest slapeloze jaren was, heb ik het gevoel dat een jaar nog nooit zo snel ging.
