Getuigenis van een kakmoeder

In de auto, in mijn handtas, in de boekentas van de oudste zoon, ... overal zitten wel reserve-onderbroeken en broeken.  Op elk feestje, logeerpartijtje of speelafspraak ben ik de mama met een plastic zakje met reservekleding.  Elke keer de vraag: wil je hem even na het eten naar het toilet sturen? Of wil je hem er regelmatig aan herinneren om naar het toilet te gaan?

Ik ben een kakmoeder.  Dat is de term die ik mezelf heb gegeven.  Ik ben de mama van een bijna achtjarige zoon met stoelgangproblemen. 

Elke dag als ik hem ophaal op school, kruisen onze blikken elkaar en weet ik vaak al of zijn broek proper of vuil is.  Ogen naar de grond en ongemakkelijk naar mij toe wandelen, wil zeggen dat het kwaad al geschied is.  Soms weet hij zelf niet dat hij een ongelukje heeft gehad, maar dan ruik ik het vaak al van ver.

Al vijf jaar leveren we de kakastrijd.  Soms gaat het even goed, maar er zijn ook dagen waarop ik zes of meer broeken kan wassen.

Ik durf de som niet maken van hoeveel uren mijn wasmachine al heeft gedraaid.  Of hoe vaak ik de billen van onze zoon heb moeten proper schrobben.  Om van de tijd en centen die we uitgaven aan specialisten nog maar te zwijgen.

We bezochten al kinderartsen, specialisten, osteopaat, kinesisten, praktijk voor primaire reflexen en stress release, reikitherapeut en psycholoog.  Allemaal hebben ze een stukje geholpen maar opgelost is het probleem nog niet.

Er is een duidelijk medisch probleem dat gepaard gaat met een slechte traumaverwerking. Tijdens de zindelijkheidstraining moesten we onverwacht afscheid nemen van mijn vader en nog geen jaar ervoor was onze tweede zoon stilgeboren.  Het afscheid nemen was voor iedereen heel moeilijk.  Ook voor onze oudste zoon.  Hij was (is) sowieso al een gevoelig persoontje en het moeilijk afscheid nemen, uitte zich bij hem door ook fysiek niet te durven loslaten. Gevolg: darmen vol stoelgang. 

Het is al een helse weg geweest die we hebben afgelegd, maar we zijn er nog niet. Het beheerst ons leven momenteel en ik ben moe gestreden.

Ik vind heel weinig info over stoelgangproblemen in boeken of online.  Misschien omdat er nog een groot taboe rond hangt.

Ik zou heel graag via deze weg lotgenoten vinden.  Al is het maar om ons hart te kunnen luchten.  Mensen hebben niet door hoe hard dit je leven kan beheersen tot je er zelf inzit.  En geloof me, dat is echt kak.

Groetjes van een kakmoeder.