Hoe anders ik in het leven sta dankzij mijn kleine (thera)peuter
Mama worden én zijn, verandert niet alleen je eigen leefwereld, maar ook je blik op zowat alles in de samenleving. De avonturen van onze ontdekkingslustige peuter op de voet volgen, is voor mij een soort therapie. De open geest waarmee Lena stap voor stap vormgeeft aan haar wereld doen me vaak stilstaan bij hoe anders ik zelf in het leven stond voor haar komst. Ouderschap is niet alleen hechten, ondersteunen en opvoeden, maar ook, veel meer dan vroeger, aan zelfreflectie doen en puzzelen met je prioriteiten.
Mijn therapeuter
Op amper zestien maanden ben ik oprecht getransformeerd in een vernieuwde versie van mezelf. Voor mijn zwangerschap had ik nooit kunnen inschatten hoeveel (levens)wijsheid zo een klein mensje eigenlijk al bezit. De voorbije maanden heeft ze mijn ogen verder geopend en me onbewust gedwongen kwetsbaar en tegelijkertijd assertiever te zijn. Ik ben niet langer de koppigaard die blindelings over haar eigen grenzen gaat, maar wel de steeds zelfzekerder wordende vrouw die durft opboksen tegen criticasters en opkomen voor haar bewuste keuzes.
Ik laat me niet langer onjuiste informatie van betweters door mijn strot rammen.
En ik vertik het om me te verontschuldigen voor onze 'natuurlijke' aanpak als ouders. Jup, wij slapen vaak in één bed (woehoe, voor een goed gehecht gezin), ergonomisch dragen is bijna dagelijks een feit, en Lena eet amper - liefst geen - geraffineerde suikers. Je kan je de ‘Ocharme dat kind, ze krijgt geen koek, of wat?’-zever wel al voorstellen, en dat terwijl zwaarlijvigheid bij jonge kinderen de pan uitswingt.
Verder is ons huis niet babyproof. We geloven dat ze in een compleet gevarenvrije zone niet kan leren dat voorzichtigheid en een gezonde dosis schrik ook nuttig zijn in het leven. School of hard knocks, zegt mijn wederhelft dan, al beschermen we haar uiteraard voor wilde stoten die ons richting de spoedafdeling zouden doen vlammen.
Mijn en haar verwondering
De mooiste wijsheid die ik tot nu meekreeg van Lena, is dat je appreciatie en verwondering hoort te hebben voor de allerkleinste dingen in het leven. Bij wijze van voorbeeld: voor het eerst 'mama' horen, klinkt voor heel wat mensen misschien banaal, ik daarentegen blijf er lekker van nagenieten.
Elk nieuw stapje vooruit koester ik met heel mijn zijn. Is er eigenlijk iets mooier dan je kind te zien opgroeien tot een - hopelijk - zelfzekere, nieuwsgierige, geëngageerde volwassene met grote dromen, een hoofd vol ideeën, passie en beide voeten op de grond?
Ik kijk alvast vol verwondering uit naar wat mijn therapeuter me nog zal bijbrengen (en omgekeerd).