Hoe het langzaam goed komt met me als mama

Door een aantal teksten op deze site te lezen, heeft ze beseft dat er nog zo veel mama's hetzelfde doormaken. En zo komt het langzaam goed... 

Het moment dat ik zwanger werd

Het zal ongeveer een jaar geleden zijn dat ik zwanger ben geraakt. Wist ik veel... Een maand later zijn we nog op reis geweest en hebben we er serieus de bloemetjes buitengezet: als het uur met een ‘1’ begon, mochten we aperitieven en als het uur met een ‘2’ begon, dan mochten we nog iets meer, euh, aperitieven... Het was een zalige vakantie!

Enkele weken later had ik premenstruele klachten. Een bloedanalyse had uitgewezen dat mijn schildklier de weg een beetje kwijt was en ik bijgevolg levenslang hormonen moet nemen. No big deal. Als je een auto-immuunziekte wilt is het deze wel. Er zijn veel ergere aandoeningen! Maar ik kon er wel uit afleiden dat ik gauw mijn menstruatie zou moeten krijgen. Die bleef uit, maar de klachten hielden aan. Mijn collega adviseerde een extra bloedafname te prikken om het HCG-gehalte na te gaan... Je weet maar nooit.

Een uurtje later belde ik zelf voor het resultaat. Dat kreeg ik niet, dus zadelde ik diezelfde collega op om ‘in spoed’ mijn resultaat te eisen. Een geluk dat zij erg overtuigend is :-); enkele ogenblikken later riep ze mij bij zich en deelde zij het heugelijke nieuws mee. Wel, heugelijk... Mijn hart stond waarschijnlijk enkele seconden stil. Ik wist niet wat te denken. Ik kon enkel stamelen: ‘Kan je me eventjes vasthouden?’. Aangezien ik vroedvrouw ben en alles ter beschikking heb, kon ik een uurtje later bij een bevriende assistente een echo vragen. We slopen in het verste kamertje en allebei stonden we met de tranen in onze ogen toen we een hartje zagen kloppen. 8 weken!! 8!! Ik geloof er ondertussen in dat je enkele maanden zwanger kan zijn zonder het ook maar te weten.

Thuis wachtte ik op mijn man die een geboren papa is. We hebben lang getwijfeld of een kind, laat staan kinderen, wel in ons leven paste. We reizen graag, gaan en staan graag waar we willen, de verantwoordelijkheid...

Ik had de echo in een enveloppe gedaan en in de brievenbus gestoken. ‘Kijk jij eens of er post is?’. Dacht hij eerst dat die echo van iemand anders was. Ik heb eerst eventjes moeten helpen: ‘Van wie zou dat nog kunnen zijn?’. Hij heeft vervolgens zeker een half uur lang met het prentje rondgelopen en honderd keer gezegd 'Echt? Echt?...’. Er was er eentje dolgelukkig.

Voilà, de zwangerschap kon beginnen! Iedereen ‘over the moon’! Grootouders die voor een eerste keer en voor een vijfde keer een kleinkind konden omarmen en tantes die hun enige broertje papa zouden zien worden.

Bye bye geboorteplan

Mijn zwangerschap verliep zo goed als het kon. Op vaste tijdstippen kreeg ik het warm en koud tegelijkertijd: de combinatietest, de structurele echo, premature contracties, die belangrijke 34 weken, vanaf 37 weken aftellen, 40 weken... Insomnia!! Nachtenlang heb ik films, series, nieuwssites, Facebook afgeschuimd. Verschrikkelijk! Ik kreeg meerdere malen te horen dat mijn lichaam mij aan het voorbereiden was op mijn nieuw leven. Wel, ik sliep toch liever! Tussen 5 en 7, dat waren mijn beste uren. Als ik er aan terugdenk merk ik dat ik het nu afzwak, maar toen heb ik er liters tranen voor gelaten.

Ik had een geboorteplan opgesteld: liever geen knip, geen epidurale, alles in overleg, baby aannemen zodra de schouders geboren zijn. Een zelfstandige vroedvrouw zou de arbeid thuis begeleiden en samen zouden we dan naar het ziekenhuis gaan. Waar ik een droombevalling zou hebben. Diezelfde collega van hierboven had me één keer gezegd dat ik me niet teveel mocht vastpinnen om wat ik wou, maar ook moest openstaan voor al het andere. En inderdaad, al snel kwam de eerste tegenvaller: ik was GBS-positief. ‘Daag’, ontspannen in bad, ‘hallo’ infuus, antibiotica elke 4 uur. Huilen!

De 40 weken kwamen eraan en ik had samen met de gynaecoloog beslist te wachten op een spontane arbeid tot 12 dagen na die uitgerekende datum. Het lijstje met ‘hoe kan ik een arbeid op gang brengen’ hebben we bijna volledig kunnen afvinken: drie osteopaatbezoeken, kilometers wandelen, ananas, Gini ...

Zondagavond mochten we ons aanmelden om de bevalling in te leiden. Juij! Als ik iets niet wou, was het dit wel: een volledig georkestreerde bevalling. Wat ik vreesde gebeurde. Een zee van oncontroleerbare weeën overviel me, binnen het uur stak die epidurale in mijn rug en was ik aan bed en bloeddrukmachine gekluisterd. Al snel braken mijn vliezen (spontaan! woehoew!) en ging ik in arbeid (ook spontaan!). Een optimistische 5 cm liet ons dromen van een snelle bevalling.

Straks zou de baby er al zijn nog voor de zon opkwam. Stel je voor! Toch niet. Ook al veranderde er steeds iets, toch ging het niet snel. Traag, maar gestaag. Ondertussen bleef die knellende band rond mijn bovenarm elke 5 minuten afgaan. Die zorgde er ook voor dat ik geen oog hebben kunnen dichtdoen. De volledige nacht was een aaneenschakeling van indommelen, het opblazen van de band en een piepende geluid die de waarde aangaf. Tot op vandaag heb ik geen idee hoe een assertieve vrouw als ik niet gevraagd heeft om die af te zetten. Mijn bloeddruk was goed, perfect zelfs! Achteraf gezien is het hier dat de miserie is gestart.

Het grote moment

Na ongeveer 36 uur non- stop wakker te zijn, voelde ik iets duwen. Zachtjes... Zou het kunnen? De vroedvrouw toucheerde en kwam met het heugelijke nieuws dat de baby niet meer lang op zich zou laten wachten.

Ik bespaar je graag de details, maar dit kan ik wel zeggen: persen is verdomd moeilijk als de epidurale het op het einde laat afweten doet het verdomd veel pijn en als je als vrouw jouw eigen arbeid en bevalling niet als vrouw, maar als vroedvrouw beleefd dan ben je niet goed bezig. Ik heb gesmeekt om geen ventouse te gebruiken. Na anderhalf uur persen werd het toch wel tijd dat de baby zou komen. Hij werd moe, de harttonen waren voor het eerst minder goed (sterke baby!) en ik was oper-de-op!

Na toestemming te geven om een knip te zetten, een baby die het leuk vond de gynaecoloog te verrassen door een volledige draai te doen, werd zijn hoofd geboren. De dokter heeft (zo herinner ik het mij) me minstens tien keer gezegd ‘als je de baby wil aannemen moet je het nu doen! Pak hem aan!’ Uiteindelijk heeft ze me in mijn been genepen en werd ik wakkergeschud.

Er is zo veel aan mij voorbijgegaan, maar er zijn enkele dingen die ik nooit zal vergeten: hoe warm hij wel niet was, dat hij zwaarder was dan ik dacht, hoe trots mijn man niet was op mij, hoe apathisch ik wel niet was, hoe ik vertoefde in een luchtbel. 4080 g! Jawadde! En een klok van een stem. Iets die aan mijn kant van de familie zit. Juij!

Mijn wederhelft was dolgelukkig en fier op mij, en onze zoon kon hij wel opeten.

Ik voelde dat ik bleef bloeden (daar was de vroedvrouw weer) en de échte vroedvrouw ging eens ‘duwen op mijn buik’. Het scheelde geen haar of ik had haar een lap op haar gezicht verkocht. ‘Zot!’ en een blik van de duivel gaf ik haar (de dokter had me nog nooit zo zien kijken en ook mijn wederhelft moest er om lachen). Ik heb me wel honderd keer geëxcuseerd.

Het dieptepunt

De volgende dagen beleefde ik in een roes. Drinken deed hij goed, hij sliep veel, ik niet. Enveloppes vullen, de Story lezen ... Bezoek hadden we bewust beperkt gehouden, maar vroeg me ’s avonds niet wie er geweest was, want ik kon er niet op antwoorden. Er hing me iets boven het hoofd.

Eenmaal naar huis herstelde ik goed. Maandag bevallen, de maandag nadien stond ik al met de koets in de Albert Heijn inkopen te doen. ALARMFASE 1!

Na twee weken begon het kind te veranderen: veel huilen. Wist ik veel wat ik ermee moest aanvangen. Moederinstinct had ik niet, apathie was er des te meer. Een interventie van mijn ouders was nodig. Hij sliep te weinig. Ik had hem al eens in de wipper gezet en het schaapje was nog maar een paar weken oud. Ik begreep hem niet! En ik zakte verder weg. Een vriendin/ vroedvrouw/ lactatiekundige heeft uren met mij gespendeerd. Ik was ervan overtuigd dat ik een postpartum depressie had. Die roze wolk, waar was die? Come to mommy!

De psychologe wist me te vertellen dat mijn lichaam ‘op’ was. Ik was voorbij de vermoeidheid. Zo ver zelfs dat ik op overleefmodus stond. Ik kon niet meer slapen van de vermoeidheid, eten was moeilijk, laat staan dat ik een huilende baby aankon. De opdracht was slapen. Die avond afgekolfd, slaappil genomen en de dag nadien voelde ik me doodmoe! Joepie, een sensatie! Iets gaf me aan dat er meer was. Dat niet al mijn hersencellen waren afgestorven.

Wij hebben massa’s bezoek afgebeld en ik heb veel gepraat en er is veel geluisterd. Ik ben mijn man, ouders, schoonzussen, beste vrienden ongelooflijk dankbaar. Zij zullen nooit begrijpen wat voor een steun zij voor mij geweest zijn.

Ik heb me nog nooit zo verloren en zwak gevoeld. Ik kon alleen maar denken aan hoe ik hier aan kon ontsnappen.