Hoe het niet altijd loopt zoals je in gedachten hebt ...
Zo gezegd zo gedaan, of toch niet? Want na anderhalf jaar en enkele hormonen rijker was ik nog steeds niet zwanger. Stap 1 naar dat o zo perfecte gezinnetje mislukte. Ik gaf de moed stilaan op om nog op een ‘semi-natuurlijke’ manier zwanger te worden en dacht stilaan aan een afspraak bij een fertiliteitsarts. Iets waar we het op voorhand ook over hadden gehad. We zouden namelijk geen eindeloos lange en dure behandelingen ondergaan. Als de natuur zou beslissen dat het niet lukt, dan gingen we ons daar bij neerleggen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk…
Na een familieweekend aan zee met de nodige portie rode wijn en steak bleu had ik een vreemd gevoel. Zowat alle mogelijke eerste zwangerschapssignalen had ik het voorbije anderhalf jaar al wel eens gevoeld. Ik had dus geen enkel beetje hoop op een positieve test maar deed er toch maar eentje, om zeker te zijn. En ja hoor….positief! Ik dacht een gat in de lucht te springen, emotioneel in de armen van mijn man te vallen. Maar in plaats daarvan werd ik ontzettend bang en onzeker. Er kon zoveel misgaan toch?
Eindelijk was de dag aangebroken dat we (intussen kotsmisselijk en doodmoe) richting gynaecoloog konden voor de eerste echo. De sfeer veranderde al snel toen mijn buik in beeld werd gebracht… “Was de dokter zeker dat er bij het laatste onderzoek slechts 1 eitje te zien was? Want proficiat, ik zie 2 hartjes kloppen!”
Eerlijk? Mijn wereld stortte in. Het hele verloop van het onderzoek ging in een waas aan mij voorbij. Dit was zo niet wat ik gepland had. Hoe zouden we dit bovendien praktisch aanpakken?? Geen enkel puzzelstuk van mijn perfecte gezinnetje was nog aanwezig.
De zwangerschap verliep tegen alle verwachtingen in wel vlot. Ik was minder misselijk, was tot het einde vrij mobiel en kon bovendien blijven werken tot week 34. Ook de kindjes deden het goed. Behalve dan op de 20 weken echo. Daar was namelijk een klompvoetje te zien. Mogelijks zelfs bij beide kindjes. Ik was inmiddels al gewoon dat alles net niet volgens de boekjes verliep, dit kon er dus nog wel bij. Gelukkig wees een tweede echo in het UZ Gent uit dat het vals alarm was. We konden dus weer opgelucht adem halen en doorgaan. Dat deed ik trouwens steeds opnieuw. Potje huilen, moed weer bij elkaar rapen, het beeld van mijn ‘perfecte gezinnetje’ even bijstellen en weer doorgaan.
De bevalling verliep vlot. Mijn twee zoontjes (ja, ik wou graag ook een meisje) kwamen op 37 weken via de natuurlijke weg ter wereld en deden het beiden super goed. De kraamperiode die volgde was daarentegen alweer een strijd...
Op dag 2 stond ik op om mijn zoontje te verversen. Bij de terugweg naar mijn ziekenhuisbed lag ik plots op de grond, mijn zoontje een meter van mij verwijderd, ook op de grond. Een zware bloeddrukval was de oorzaak. Gelukkig was mijn partner in de buurt en kon hij meteen hulp roepen. Toen ik bijkwam en realiseerde wat er zonet gebeurd was stond mijn mama hart stil. Ik voelde me ontzettend schuldig en durfde amper nog alleen rond te wandelen, laat staan een kind in men armen te houden. Behalve een open kin bij mama hielden we er beiden niets aan over. Enkele dagen later mochten we het ziekenhuis gezond en wel verlaten.
We hebben rustige baby’s. Tuurlijk is het zwaar en vermoeiend. Maar hé, we zijn eindelijk thuis. We laten alle zorgen achter ons en kunnen nu eindelijk samen genieten. Zo was er al snel onze eerste kerst. Ik keek er ontzettend naar uit. Tot mijn partner op kerstdag last kreeg in zijn nier en uiteindelijk op oudejaar met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik stond er dus alleen voor met een tweeling van amper 2 weken oud.
En dat werd niet ons laatste bezoekje aan het ziekenhuis, want op 7 weken werden onze zoontjes voor 1 week opgenomen met een hardnekkig RVS virus.
En nu? Nu zitten we midden in de coronacrisis. Daar waar ik dacht toch nog van de laatste dagen van de kraamperiode te genieten en zelfs een weekje vakantie in te plannen, worden we opgesloten. Tuurlijk geniet ik van de quality-time met ons gezin. Al had ik er toch op gerekend er samen op uit te kunnen trekken en eventjes alles achter ons te kunnen laten. Hebben ze nu wel genoeg kunnen ontdekken? Heb ik nu wel ten volle genoten van mij gezin? Alweer overspoeld een gevoel van onzekerheid...
Hoewel niet alles verliep zoals ik het in gedachten had, hoewel wij er toch best een pittige periode hebben opzitten ben ik wel zeker van één ding. Mijn kinderen, mijn gezin en mijn familie zijn mijn alles. Want ik ben wel gezegend met een kindje (2 stuks zelfs), een gezin en een fantastische familie die steeds voor ons klaar staat.
Maar ik durf ook eens te klagen, toe te geven dat ik onzeker ben. Ik durf te zeggen dat er achter die leuke instagram foto niet altijd evenveel geluk schuilt. Want ook dat is mama zijn. Ook dat is zwanger worden en zijn, ook dat is kindjes krijgen en een kraamtijd doorkomen.
Marijke
