Hoe ik een emotionele week had door het afscheid van de dagpampers

We stoppen ermee, twee kindjes zijn genoeg. Dat staat ondertussen vast. Daarom proberen we van elke fase heel intensief te genieten en elk moment met de kindjes echt op te slorpen.

Ons jongste is twintig maand en het was duidelijk dat ze klaar was om op het potje te gaan. Zelf vond ik het misschien wat vroeg maar we zijn van het principe dat we de signalen van het kind moeten volgen. Dus startte de potjestraining. 

Wat mis ik haar pamperpoepje

Na twee dagen potjeskamp was ze er klaar voor. De pamper overdag kon plaats maken voor een echte slip. Misschien een reden om toch te wachten tot ze twee zijn om proper te worden want slipjes vind je niet kleiner dan een maat 86 maar dit terzijde.

Met nu en dan een accidentje, doet ze het eigenlijk heel goed. En ik ben trots op haar, dat staat vast. Maar wat mis ik dat pamperpoepje. Haar dikje plofkontje heeft nu plaats gemaakt voor een broekje die veel te groot zit. Nu begrijp ik eindelijk waar het werkwoord ‘pamperen’ vandaan komt. Het kindje op de ververstafel leggen, haar kriebelen, kiekeboe spelen, haar knuffelen, haar voetjes en handjes ‘opeten’,… Na vier jaar aan een stuk in de pampers te zitten, heb ik het nooit beseft maar eigenlijk is het wel een ongelooflijk uniek momentje. En ik mis het nu echt. Laat me het in mijn emotionele mood nog wat dramatiseren en laat me toe te zeggen dat een pamper verversen pure nostalgie is geworden.

Ze worden toch zo snel groot

Gelukkig geef ik nog de borst en geniet ik nu des te meer van dat moment.  Diezelfde week besliste mijn oudste ook nog eens dat ze te groot geworden was om melkjes uit een flesje te drinken dus dat maakte het plaatje compleet. Ze worden groot, meneer. Veel sneller dan je denkt.