Hoe mijn postnatale depressie mij sterker heeft gemaakt

Moeilijke zwangerschap

Op 30 weken werd ik opgenomen voor weeënremmers en longrijping. Uiteindelijk mocht ik na 3 dagen terug naar huis om ook daar weer de hele dag in de zetel of het bed te liggen en vooral veel geld uit te geven aan online shopping (oeps).

Mijn zwangerschap verliep dus allesbehalve vlekkeloos en ervan genoten heb ik niet. Uiteindelijk heb ik 2 weken voor mijn bevalling ook nog afscheid moeten nemen van mijn grootvader. Ik geloof nog steeds dat dat het begin was van alles. Ik trok me die laatste 2 weken op aan het feit ‘dat ik, eens de mini er was, wel ging kunnen genieten en het allemaal een plekje ging kunnen geven’.

En dan ... een huilbaby

BAM ... dag 2 na de bevalling. Louiz begon te huilen. Niet het schattige huilen van een klein, nieuw wezentje, maar het huilen van pijn en ongemak. In het ziekenhuis werd het als normaal gezien want ‘hij moest nog wennen aan de buitenwereld’. Onrechtstreeks voelde ik toen al dat het niet helemaal klopte, maar je voelt je onwetend bij je eerste kind.

Dus gingen we naar huis. De vroedvrouw vertelde ons dat sommige kindjes gevoeliger zijn voor prikkels dan anderen. Aangezien ik zelf hoogsensitief ben, weet ik het daar maar aan. Dagen gingen voorbij. We zaten op dat moment aan 12 tot 14 uur huilen per dag. Louiz sliep amper 2uur op een nacht. Mijn vriend en ik hadden een beurtrol waardoor we elk om de beurt wat konden slapen. De volle 3 uur aan een stuk slapen lukte gewoon niet, het huilen blijf je horen. Dus gingen we, terwijl de ander sliep, met Louiz in de auto rijden zodat op zijn minst één van ons twee even geen gehuil hoefde te horen.

We hebben verschillende dokters, pediaters, specialisten en osteopaten gezien, maar telkens hoorden we hetzelfde ‘dat ik te ongerust was en moest doorzetten’. Zelfs toen Louiz was opgenomen in het ziekenhuis door het huilen, merkten we dat ze vonden dat we overdreven en hebben ze ons 3 dagen later naar huis gestuurd omdat ze niets vonden.

Uiteindelijk ben ik koemelkvrij gaan eten in de hoop dat het een koemelkallergie was. We merkten toen wel wat verbetering, maar nog altijd bleef hij veel huilen.

Gefaald als mama?

Heel eerlijk? Ik voelde me gefaald als mama. Hoe kan je als mama je kindje niet getroost krijgen?

Ik kwam op een punt dat ik mee weende met Louiz, dat ik hem hoorde huilen in de douche ook al was hij eindelijk stil, dat ik snakte naar rust. Ik wou eindelijk ZO graag genieten van ons kindje, van ons gezinnetje en hem fier kunnen tonen aan de buitenwereld tijdens een wandeling, maar we sloten ons op. Meer en meer belden we bezoek af want we voelden ons schuldig als het bezoek hier moest zitten terwijl Louiz aan het wenen was.

Genieten van de leuke dingen zoals eens een terrasje gaan doen of op bezoek gaan bij vrienden, was voor ons geen optie. Wie wil er een gezin over de vloer krijgen waarvan de baby bijna de hele tijd huilt?

Ik moest hulp zoeken

Dat moment was mijn breekpunt. Mijn vriend en ik beseften beiden dat het zo niet verder kon, dat ik hulp moest gaan zoeken. Dus zocht ik hulp, met een klein hartje, want ik wist diep vanbinnen al wat het verdict ging zijn. Postnatale depressie.

Ik begon met gesprekstherapie. Ondertussen gaf ik 2 maanden borstvoeding, ik was al 2 maanden zo gefocust op Louiz, dat ik mezelf vergat. Ik vergat te eten, te drinken en slaap had ik ook bijna niet. Dus had ik een keuze: of ik zou beter voor mezelf zorgen zodat ik nog beter voor Louiz kon zorgen of ik ging nog dieper de put in.

Dus begon ik ook voor mezelf te zorgen. Na 2 weken gesprekstherapie besloten de arts en de psychologe om me toch ondersteunend medicatie te geven. Tranen met tuiten, want het enige wat me momenteel nog een goede mama deed voelen, was het feit dat ik mijn kindje kon voeden. Toch luisterde ik naar de arts, stopte met de borstvoeding en begon met de medicatie. Tot op vandaag weet ik dat dat de beste beslissing was, maar toch pikt het nog steeds dat ik niet langer borstvoeding heb kunnen geven.

De gesprekken en de medicatie hebben ervoor gezorgd dat ik heb ingezien dat ik wél een goede mama was. Ik was er op elk moment voor Louiz, ben steeds rustig gebleven en stond soms 4u lang in zijn kamertje om hem in slaap te wiegen. Ik kreeg wat meer zelfvertrouwen en dat heeft er mee voor gezorgd dat we zijn blijven zoeken naar de oorzaak, want in mijn ogen was die er.

Toen Louiz 4,5 maanden oud was, zijn we naar een andere pediater gegaan en zij geloofde ons onmiddellijk. Ik toonde filmpjes van het huilen en ze gaf direct aan dat er iets niet OK was. Het heeft toen niet lang geduurd voordat bleek dat Louiz ontstoken darmen, een dubbele oorontsteking en een verbrande slokdarm had. We zijn onmiddellijk op alles beginnen behandelen en dat heeft ervoor gezorgd dat hij toch betere nachten had. Uiteindelijk is hij uit het huilen ook wat moeten groeien.