3432fi.jpg

Ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld ... en ook de vermoeidste

14/08/2021

We zitten in de zetel, mijn twee kotertjes en ik. Onze zoon leunt tegen mij aan en drinkt flink van zijn geliefde flesje terwijl hij geconcentreerd naar “teeveetje” kijkt. Kleine Clara ligt in mijn armen en heeft net een flink boertje gelaten. Ze grijpt naar mijn neus en kirt erop los. Ik voel mijn hart smelten op deze mooie ochtend. 

Het vroege uur kan me vandaag niet deren (zélfs al moest ik mezelf uit bed sleuren nadat onze menselijke wekker genaamd Felix me in crescendo bleef roepen: “Mama? Maaama? Maaaaaaaaaaama!”). Neen, deze zaterdagochtend, op het anders zo onmenselijke uur dat de klok nu aangeeft (5u30), voel ik me even de gelukkigste vrouw op aarde. Ik zie twee perfecte kindjes, lief, gezond, blozend, lachend. Ik voel hun zachte wangetjes en bedelf ze onder kusjes.

Dit is een perfect momentje. In onze luie zetel, in ons gezellige huisje, ons thuisje. Ik voel even niet de vermoeidheid die zich alweer een paar weken opstapelt en dreigt een beetje te ontsporen. Ik geniet. 

Onweer op komst

O, zalige onwetendheid. Wist ik op dat moment dat die heldere hemel bedreigd werd door zware onweerswolken die nog geen klein uurtje later zouden losbarsten in bliksem en zware waterschade? 

Tegen de middag hebben we alle spectra der menselijke emoties (of weersomstandigheden) doorsparteld.

Lees: "Felix, néén, je mag geen boekjes gooien naar je zusje. Dat is gevaarlijk!"

"Néén, niet klimmen op de tafel! Niet springen in de zetel! Ruuuustig! Neen, niet springen van de zetel op de poef! Schat, néén, oppassen met de deur, straks zitten je vingers ertussen! Je vingers! Neen, niet zo snel - pas op, je glijdt uit!" 

Een kleine greep uit het aanbod vitten en kijven van die ochtend. Op zulke momenten heb ik het gevoel dat ik alleen maar “neen” kan zeggen. Ik doe m’n best om toch positieve boodschappen te brengen en in de verf te zetten wat wél flink is. Maar die ochtend is dat simpelweg een onmogelijke opdracht. Een uurtje later staat Felix in de hoek en zijn de nodige waterlanders de revue gepasseerd. De rust keert later die dag pas écht terug nadat onze spruit effectief is uitgegleden en een buil rijker is. Ik kan me niet meer goed herinneren wanneer we hem voor het laatst zonder een of ander restant van een buil hebben gezien, nu ik erover nadenk. 

Platte batterij

Ik voel dat m’n eigen batterijen plat lopen en ik toch wel blij ga zijn als ik straks in de zetel ga kunnen ploffen en de kindjes rustig slapen. Hoe komt dat toch, dat die “terrible two”-knop ineens wordt aangezet en we van nul naar honderd gaan binnen een tijdspanne van een paar minuten? Ineens wordt mijn lieve, slimme, kleine peuter een “bolleke kwik” en raast hij als een tornado door ons huis en doe ik alles om permanente schade te vermijden. 

Zo gaat het die mooie zaterdag een paar keer over en weer, knop aan, knop uit. En ’s avonds ben ik inderdaad blij als ik in de zetel zit. Met mijn twee spruitjes naast me, allebei moe van een drukke, actieve dag, lekker aan het sabbelen van hun flesjes. 

En mijn hart smelt. Wat een lieve kindjes heb ik toch.

Ik voel me de gelukkigste vrouw op aarde. Maar misschien toch ook wel de vermoeidste :-)