Lieve schat, mama zou zo graag weer eens in haar eigen bed slapen
Mama. Is. Moe.
Hoe graag ik jou en je zussen ook zie, ik ben altijd blij als we jullie in bed kunnen stoppen. Nog een knuffel geven en een dikke zoen en jullie vertrekken naar dromenland… tenzij jij er anders over beslist natuurlijk.
Sinds een paar maanden spookt er iets in dat lieve, mooie hoofdje van jou waardoor je ’s nachts wakker wordt en enkel troost vindt bij je papa of mezelf. Toegegeven, ik vind het best wel vertederend als je naast me ligt, met je snurkende geluidjes.
Maar genoeg is genoeg. Zelfs al ben je nog klein, je neemt heel veel plaats in tussen je papa en mama waardoor ik het meestal moet afdruipen om in jouw bed te slapen. Begrijp me niet verkeerd, je hebt een leuk bed, maar de matras is gemaakt voor een lichtgewichtje als jij, niet voor een iets - ahum - volwassener vrouw als je mama. Mama’s rugje doet namelijk pijn na weer zo’n nachtje.
Daarom vraag ik je heel lief, mijn klein Renéetje, om medelijden te hebben met je mama en voortaan de nachten volledig in jouw bed uit te slapen. Op die manier heeft mama voldoende energie om een hele dag te ravotten met jou.
Dikke zoen,
mama
