Mama vertelt: bij borstontsteking, vraag op tijd hulp
Borstontsteking
Bij de geboorte gaf hij al onmiddellijk veel terug en eens we thuis waren hadden we een vaak constant een huilende Vince. Bovendien had ik heel fel tepelkloven. Als ik Vince wou aanleggen had ik het gevoel dat mijn tepel tussen een ritssluiting zat. Ik huilde al voor ik hem moest aanleggen, zo bang was ik voor de pijn. Vince krijste heel de boel bijeen omdat hij mijn angst voelde en ik ook zo vaak terugtrok omdat ik me echt mentaal moest klaarmaken als ik hem aanlegde.
Na zes dagen had ik er ook nog eens een borstontsteking bovenop. Door de borstontsteking en kloven begon ik af te kolven op raad van vroedvrouw. Ik smeerde mijn borst in met gember of plattekaas, nam antibiotica (en mocht terwijl borstvoeding blijven geven van de kinderarts en de vroedvrouw), ik smeerde mijn tepels in en gaf Vince dan uiteindelijk zijn flesje. Maar uiteindelijk bleef ik ook doorgaan met dagdagelijkse dingen, weggaan met vrienden, uitstapjes, op de kindjes letten, enzovoort. Ik was blij dat ik twee keer in de week kraamhulp had zodat ik eens effe op mijn gemak kon douchen of gewoon kon afkolven zonder dat Vince lag te wenen bij mij.
Blijven gaan
Ik had elke dag een krijsende Vince, een borstontsteking die helemaal niet goed genas, maar mij ging je niet horen klagen. Mijn vriend is voor zijn werk lange dagen van huis en vaak nam hij wel Vince over 's avonds of 's nachts zodat ik iets kon slapen. Het enige waar Vince sliep was als ik rechtop zat en hij op mijn buik lag.
Doordat ik bleef gaan genas mijn borstontsteking niet. Uiteindelijk ben ik aan mijn borst geopereerd en had ik er een gat van 6 cm diep. Ik kolfde de eerste 5 dagen nadien af zodat Vince niet aan mijn wonde kon komen en daarna legde ik hem terug aan de borst.
Na alle problemen rond borstvoeding bleek dat onze kleine man ook gewoon last had van koemelkallergie en reflux.
Ik vertel dit nu in het kort, maar eigenlijk zijn er drie weken overgegaan voor ik geopereerd was aan mijn borstontsteking en twee maanden voor ze wisten wat Vince had.
Aan Vince zijn pijn had ik als mama niet veel kunnen doen en ik mag dat ze het nog zo vlug hebben gevonden. Maar aan mijn borstontsteking en kloven had ik wel veel kunnen doen. Het doet me nu enorm pijn dat niemand uit zijn eigen hulp is komen bieden, niemand die het eens eventjes overnam van mij of er gewoon was voor mij. Maar als ik eerlijk ben: de enige op wie ik kwaad kan zijn is op mezelf.
Ik had moeten rusten en hulp moeten vragen, dan was het misschien allemaal niet zo ver gekomen met mijn borstontsteking.
Dus aan alle mama's: vraag hulp, daar is niets mis mee. Praat vooral over hoe je je voelt, zodat mensen je kunnen steunen.
En, o ja, ik heb zo hard afgezien met mijn borstvoeding, maar als er ooit een tweede zou komen, dan zou ik het zo opnieuw doen. Alleen met veeel meer rust vooral :-)
Tine V.
