Mama zijn van een zoon …
Mama zijn van een zoon ...
Voelt anders dan mama zijn van een dochter. Ik spreek voor mezelf natuurlijk. De liefde is net zo groot, maar anders.
Ik hou van mijn zoon, en ik hou ervan om een zoon te hebben.
Hij kijkt vaak naar me met een verliefde blik en maakt dan geluidjes waar mijn benen als een zeemvel van gaan aanvoelen. Hij wordt dan vervolgens door mij overladen met kusjes. Nu heeft hij dat nog graag.
Als hij jammert, dan heeft hij het meest schattige pruillipje ever. Ik heb dan eerder de neiging om ernaar te blijven kijken, dan om hem te troosten.
Hij duimt ook. Ik heb nochtans altijd gezworen dat geen kind van mij ooit zou duimen. Hij duimt dus, en ik zou al bijna zelf zijn duim in zijn mond steken. Gewoon omdat mijn tenen omkrullen van al die schattigheid te zien.
Al die kleine mooie momentjes, ik sla ze op in mijn hoofd. Om daar voor altijd te blijven zitten en af en toe eens terug boven te halen.
Wij weten nu als geen ander hoe belangrijk al die mooie herinneringen zijn. Van ons werd er een kind afgenomen, maar de herinneringen blijven.
En in mijn hoofd zal mijn zoon voor altijd mijn klein ventje blijven ... met zijn scheef lachje en zijn sappige billetjes.
